wij-bos

 Als ik hoor en zie waar we ons op dit moment druk over maken, schaam ik me. Ik schaam me dat we ons druk maken om zwarte piet of niet, wel of geen cartoons, de mondkapjesplicht, vuurwerkverbod (heerlijk). Natuurlijk mogen het met elkaar oneens zijn, graag zelfs. Maar laten we proberen de ander te overtuigen zonder geweld, intimidatie en schelden. Maar wat zou het mooi zijn als we ons konden verenigen om het mijns inziens grote probleem waar we allemaal mee te maken krijgen, wereldwijd. Het wrange is wel dat de mensen die het probleem niet veroorzaakt hebben, hebben er tot nu toe het meeste last van. Als ik het verhaal over Vanuatu lees, schaam ik mij diep. 

De leefwereld van de mensen op Vanuatu wordt bedreigd door de stijgende zeespiegel en dat komt door onze leefwijze. De mensen van Vanuatu zijn ten einde raad en hebben na jaren van proberen grote, invloedrijke landen te bewegen om vrijwillig onze uitstoot te verminderen (zonder resultaat)  het over een ander boeg te gooien. De ambassadeur van Vanuatu heeft in december 2019 een radicaal voorstel gedaan om de vernietiging van het klimaat een misdaad en dus strafbaar te maken. Vernietiging van het klimaat, ecocide, moet als misdaad in het internationale strafrecht. Hoe dat in de praktijk gaat uitwerken kan ik me niet goed een voorstelling van maken. maar als het helpt om in actie te komen ben ik voor. Ik zou willen dat regeringen net zulke draconische maatregelen als nu in deze coronatijd, zouden nemen voor grootste crises die we wereldwijd hebben.  Waarmee ik de ernst van Corona absoluut niet wil ontkennen. 

Wat kunnen we doen? Ik denk dat het meer een kwestie is van niet doen. Consuminderen. Wat kunnen wel doen? Nadenken over onze tuin. Hoe kan het beter, natuurlijker en meer biodiversteit. Ook doen, bomen planten.

Bij het radio programma Vroege Vogels (ook op TV een aanrader) was een item over het wij-bos. Ten zuiden van Nijmegen is men begonnen met de aanplant van een wij-bos. Een bos voor iedereen. Hoewel de meeste bossen in Nederland voor iedereen zijn, blijken minder hoog opgeleiden en mensen met een niet Nederlandse achtergrond, minder in de natuur te komen. Ook sluiten vooral Nederlandse hoog opgeleiden zich aan bij natuurorganisaties. Door de aanleg van het wij-bos wordt geprobeerd daar iets aan te doen. Er worden als metafoor, zowel inheemse als uitheemse bomen door elkaar geplant. 

Een mooi initiatief. De metafoor gaat verder als je bedenkt dat bomen veel tijd nodig hebben om zich ergens thuis te voelen, naar de zin te hebben en gaan groeien. Als je het bodemnetwerk meeneemt in deze metafoor dan duurt het tientallen jaren voordat de bomen ondergronds genoeg schimmeldraden hebben gemaakt om verbindingen te leggen met elkaar en samen te werken en van elkaar te profiteren.