opschudden

De afgelopen week heb ik veel tijd gehad om na te denken.
Zondag slipte mijn fiets voorwiel weg in een scherpe bocht. Ik ben op mijn hoofd terecht gekomen.
Drie dagen in bed, doodziek, duizelig en misselijk. Ik was veel wakker. Ik deed wat ik altijd doe als ik niet kan slapen. Ik ontwerp mijn tuin. Wat ik allemaal nog ga doen en hoe dat eruit zal gaan zien.
Het duurde eindeloos lang die drie dagen. En, daar schaam ik me nu wel een beetje voor, regelmatig wenste ik dat ik dood was.
Ik ben weer uit bed en kan weer voorzichtig wat in de tuin doen. Ik slaap nog steeds heel weinig.
Ook als ik overdag even ga liggen om te rusten, ben ik wakker en heel helder. Ik denk na over mijn hersens, ze voelen anders dan voor de val.
Het lijkt wel alsof mijn hooggevoeligheid, waar ik in de loop van de jaren goed mee heb leren omgaan, weer in alle hevigheid terug is. Harde geluiden, drukke mensen doen bijna pijn.
Zijn mijn hersenen letterlijk opgeschud? Is dit de tijd voor een reset. Als ik nu mijn hersens alleen maar "vul"met mooie, lieve, leuke dingen zou dat verschil maken. Ben ik een ander mens geworden?
Als ik nu mijn beste eigenschappen, de beste stukjes uit mijn hersenen meer aandacht geef en de rest wat laat versloffen, zou dat iets veranderen?
Ik probeer door mooie gedachten, mooie muziek luisteren en me niet bezig te houden met negativiteit mijn zelf helende vermogen te helpen om mijn hersens weer op orde te krijgen.
Heel blij ben ik dat ik nog leef!

tuin trends

Een mooie eetbare tuin dat is mijn streven. Niet alleen met groenten maar ook met eetbare "gewone"tuinplanten, kruiden en "wilde"planten. De lijst met planten die in andere landen in het wild voorkomen en hier als tuinplant gezien worden is groot.

Op dit moment is in de hippe tuinwereld het voedselbos hot. Iedereen wil een voedselbos. Op een lezing vorige week, voelde ik een bepaalde wanhoop bij de deelnemers. Ik heb een tuin van 6 bij 10 en nu moet ik een voedselbos. Het zou goed zijn als je bij elke hype kijkt wat dit voor jou tuin betekent en wat je ermee kan. Het is fijn als je, je eigen tuinstijl ontwikkelt. Dat geeft rust en dat is goed voor je tuin.

Ik raakte besmet met het tuinvirus toen ik 30 was. Voor het eerst een huis met een tuin. een klein stukje grond, helemaal van mij. Ik ging tuinboeken lezen, werd groot fan van Elisabeth de Lestrieux en Geoff Hamilton van Gardners World. Stapels tuinboeken op mijn nachtkastje. 

Mijn eerste tuinvisie zijn borders op kleur. Zeer fanatiek planten verzamelen en voortdurend alles veranderen. Vooral rozen waren favoriet.

Deze tuin moest ik achterlaten, ik ging tuinieren op zandgrond en mijn rozen gingen dood.

Langzamerhand groeide bij mij het besef dat ik mijn planten moest aanpassen aan de grondsoort en niet andersom. Ik ging de hoveniersopleiding volgen en ook werken als hovenier.

Bij sommige klanten mocht ik mijn gang gaan en kon ik sturen. Nee, ik ga de tuin niet winterklaar maken. Dat is iets wat van Kooten en de Bie bedacht hebben en wat dankbaar is overgenomen door de hoveniers, omdat ze in de winter niets te doen hebben. Veel mensen zien de tuin als verlengstuk van de woonkamer, dus het moet netjes zijn. Veel mensen zien graag kale grond? 

Niet voor niets kreeg ik na 10 jaar als hovenier werken een zware rugblessure. Ik had er ook wel genoeg van om deze strijd te voeren. In mijn eigen tuin deed ik steeds minder en de tuin werd steeds mooier.

Ik begon steeds meer te beseffen dat ik verantwoordelijk ben om met mijn stukje grond een bijdrage te leveren aan de natuur. Zonder dat ik wist welke kant ik op zou gaan, begon ik plakboeken aan te leggen. Ik plakte teksten en plaatjes in over kruiden, geneeskrachtige werkingen, wat kun je nog meer met planten. Halverwege het eerste jaar op de herboristenopleiding, tijdens een les over de geneeskrachtige inhoudsstoffen van kruiden, had ik een EUREKA moment. 

Een ingeving zo vanzelfsprekend dat ik me bijna schaamde dat ik er niet eerder op gekomen ben.

Kruiden en planten maken niet alleen vitamines en mineralen, onmisbare stoffen voor ons. Ze maken ook nog duizenden stofjes (om zelf in leven te blijven) die bijzonder belangrijk zijn voor onze gezondheid. Deze stoffen worden gebruikt om geneesmiddelen te maken, maar ik denk dat ze voornamelijk bedoeld zijn om ons gezond te houden. Daar begon mijn zoektocht naar salutogenese (gezondheid). De rest van mijn leven ben ik bezig met dit onderzoek. De relatie tussen de geneeskrachtige stoffen in planten en de systemen in ons lichaam die ons gezond houden.

Mijn tuin past zich aan bij deze passie. Ik verzamel kruiden en eetbare planten die iets extra's hebben.

Ik zaai ook "gewone"groenten, maar denk dat ik iets extra's moet doen, als ik lang gezond wil blijven.

Dit extra's komt vooral voor in de wilde planten en kruiden, planten met een enigszins sterke smaak.

Ik heb ook een voedselbos aangelegd, omdat er in een voedslebos veel bijzonder eetbare min of meer geneeskrachtige planten passen. Zoals zanthoxylum americanum, aralia cordata, duindoornbes, zingiber mioga (gember).

Geduld

Jaloers is niet het goede woord, maar als ik tuinen zie met grote bomen en prachtige struiken en hagen voel ik een verlangen. Ik wist dat het stuk grond waar ik voor gekozen heb slecht behandeld is. De grond lag er kaal en mishandeld bij. Uitgeput, jaren alleen geoogst en niets teruggeven aan de natuur. Het deed en doet me bijna pijn. Ik kon de aarde bijna horen huilen. Ik voel het ook als mijn missie om dit stuk grond weer vruchtbaar te maken.
Inmiddels hebben we 23 hoogstamfruitbomen gepoot, 12 kleine fruitbomen, 15 andere bomen; ratelpopulieren vanwege het mooie geluid. Witte berken op de oprit, dat staat zo mooi als in donker aan komt rijden. Een aantal tamme kastanjes, die groeien uit tot brandhout. De kleine fruitboompjes gaan al snel fruit geven en worden ook minder oud dan de hoogstammers.
Inmiddels staat er 100 meter gemengde haag, wilde rozen, meidoorn, sleedoorn, mispel, hazelaar, liguster, berberis in een dubbele rij in driehoeksverband.
Ik heb een voedselbos aangelegd met bijzondere eetbare bomen en struiken.
Ik heb een spiraalborder aangelegd. Het pad naar binnen volgen is een metafoor voor de weg naar je binnenste. Hier komt nog een lage waslijn. Aan de waslijn kunnen lapjes gehangen worden. Aan het begin van het pad staat een bakje met lapjes en stiften. Schrijf een wens op en hang aan de waslijn, de wens wordt meegenomen door de wind. (idee afgekeken van Ecolonie) De schoorsteen van ons schuurtje is afgebroken. Nu heb ik prachtige oude stenen om een kruidencirkel aan te leggen.
Inmiddels ben ik begonnen met zaaien. In mijn catalogus beschrijf ik 98 verschillende soorten. Ik heb 98? verschillende soorten zaad van kruiden en wilde planten. Groenten niet meegerekend.
Mijn belangrijkste taak is teruggeven aan de aarde, door planten en voeden met blad en compost.
Hoewel ik uren plantjes kan verspenen of patchwork lapjes aan elkaar kan naaien, ben ik op een bepaalde manier erg ongeduldig. Dit hef ik op met mijn grote fantasie. Ik zie hoe het kan worden en dat motiveert mij ieder dag weer om vrolijk aan de slag te gaan.

mijn ogen

Op zijn facebook pagina schrijft Henk Fransen over het boek van Moeder Theresa. Op een moeilijk moment in zijn leven geeft dat boek hem weer kracht om door te gaan. Hij is veertig en denkt dat zijn leven zinloos is geweest tot nu toe en dat het te laat is om iets te veranderen.
Van moeder Theresa leert hij dat het nooit te laat is. Moeder Theresa begint haar bijzondere werk in de sloppenwijken pas als ze al vijftig jaar is.
Henk is benieuwd naar een of meerdere momenten of gebeurtenissen in het leven van zijn facebook volgers die "lifechanging"zijn geweest.
Ik kan wel meerdere momenten bedenken maar leren leven volgens mijn intuïtie geholpen door "tekens" heeft mijn leven zeker positief beïnvloed.
Zeven jaar geleden ging mijn jongste kind op kamers wonen. Dat ik als moeder niet meer nodig ben vind ik wel een prettig idee. Dat gaf en geeft me een gevoel van vrijheid.
Toch volgt er een emotioneel verwarrende periode. Zonder het me te realiseren verwachtte ik teveel van mijn partner. Mijn partner gaat graag in zijn eentje op stap en heeft andere passies dan ik. Tuinen en plantjes zijn mijn passie. Het meest schokkend vond ik dat ik me dat nooit gerealiseerd heb. Alsof ineens mijn ogen open gingen. Ojee we gaan dus niet samen een grote tuin onderhouden en tuinieren.
Ook emotioneel ging mijn partner het gat dat mijn kinderen achterlieten niet opvullen, dat moest ik zelf doen.
Ik kan niet ontkennen dat ik stiekem heel verdrietig was. Ik ging veel in mijn eentje op stap en vond er niets aan.
Ik voelde me zielig, alleen en in de steek gelaten. Dat heb ik niemand vertelt. Ik wist dat het iets was, dat ik zelf moest oplossen en ook dat het iets was dat steeds terug zou komen als ik het niet zou aanpakken.
Op een mooie zonnige zaterdag, ik zie het nog voor me, ik zit in de tuin de krant te lezen. Mijn oog valt op een advertentie. Ik lees nooit advertenties, dus besluit ik dit als een teken te beschouwen. In de advertentie werden vrijwilligers gevraagd om mee te helpen op een eco-camping in de Spaanse Pyreneeën. Ik heb me opgegeven en ben gegaan. Dat is het begin van een ommekeer.
Een bijzonder moment, rijdend door een prachtig berglandschap, keihard meezingend met de pastorale van liesbeth list en ramses shaffy. Ondertussen denkend ben ik dit?
Ik leerde naar de wereld te kijken met mijn ogen in plaats van met onze ogen.
Ook leerde ik veel over mezelf door met veel mensen samen te werken. Van een aardige vrouw die elke dag met mij wou wandelen, leerde ik nee zeggen. Ik wil graag met je wandelen, maar niet elke dag. Ik leerde dat je iets kunt leren van mensen waar je, je aan ergert. Deze mensen spreken iets in jou aan waar je naar moet kijken. Deze reis heeft mijn leven veranderd.
Vanaf die eerste reis ga ik elk jaar minimaal 1 week alleen met mezelf op stap.
Een paar dagen geleden pas heb ik aan mijn partner opgebiecht dat ik in die tijd heel ongelukkig en verdrietig was.