Een paar weken voor de zevenheuvelenloop ben ik gaan trainen op de Wageningse Berg. De Holleweg op en neer. Ik ben begonnen met 6 keer, de week er na 8 keer en daarna 10 keer. Heel saai maar bijzonder effectief blijkbaar. Ik heb mijn tijd vergeleken met drie jaar geleden met maar liefst 9 minuten verbeterd. Ik ben bijzonder tevreden met mijn tijd van 1 uur en 33 minuten. Mij stimuleert dat alleen maar om volgend jaar weer een poging te wagen om te kijken of ik nog sneller kan. Ik blijf dus trainen, in de winter 2 keer per week. In de zomer lukt dat meestal niet vanwege mijn drukke tuinwerkzaamheden. Een training bestaat uit een ronde van 10 km vanuit mijn huis. De andere training is op en om de Wageningse berg. Afgelopen donderdag werkte ik mijn trainingsronde af. Omdat ik regelmatig steile paadjes en trappen meerdere keren te lijf ga kwam ik een echtpaar diverse keren voorbij en/of tegemoet. Telkens bleven ze enigszins verwonderd staan. Op een gegeven moment terwijl zij een trap afkomen en ik naar boven ren, roepen ze naar me: we are impressed. O really, everybody can do it. You just have to come of the couch and train: is mijn antwoord. Nee, dat is niet altijd makkelijk. Zoals Abdelkader benali, schrijver en hardloper, zegt: de eerste kilometer is het zwaarst, je moet van de bank afkomen, aankleden en naar buiten in weer en wind. Ik zou eraan willen toevoegen: als je eenmaal verslaafd bent aan de endorfinen wordt het makkelijker.
Er deden slechts achtenveertig 65 plussers mee aan de zevenheuvelenloop. Jammer vind ik. Hoe ouder je bent, des te meer zou je moeten bewegen om langer gezond en fit te blijven. Dat zie je maar weinig ouderen doen. Ze zijn er wel. Ik kom elke zaterdagochtend een hardlopende man tegen van zeker 80 jaar. Hij loopt lang en ver want als ik anderhalf tot twee uur later terug fiets kom ik hem vaak weer tegen. Nog steeds even vrolijk als op de heenweg. Ik word er blij van net als van hardlopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten