"Het leven heeft er een handje van je een zetje in de juiste richting te geven" schrijft Robin Wall Kimmerer (schrijfster van Vlecht van heilig gras) over haar besluit om een uitnodiging van inheemse stamoudsten aan te nemen. Deze bijeenkomst zal haar leven veranderen.
Vandaag heb ik op twee momenten ervaren dat ik op dat moment op die plek moest zijn. Ik moet om 12.00 uur in Heteren zijn voor de nieuwjaarsduik. Vorig jaar waren we met zn drieën en we hebben enorm gelobbyd de laatste weken om meer mensen enthousiast te krijgen. Het lukt niet erg. Ik ben veel te vroeg maar ik moet naar buiten. Ik ben er al om half 12 en raak aan de praat met Ellen, die wandelt met haar hondje. Ze is van de Peperbus, een dorpskrant in Heteren. Ellen is dolenthousiast. Ze vraagt of ze foto's mag maken en een stukje over ons mag schrijven met onze voornamen. We zijn uiteindelijk met 5 vrouwen, superleuk. Het water is ontzettend koud. Kouder dan vorig jaar als ik het me goed herinner. Ik hoop dat het een leuk stukje wordt en dat we een mooie Heterense/Randwijkse traditie gaan neerzetten. Als ik gewoon op tijd was geweest had ik Ellen niet ontmoet.
s'Middags wil ik nog wandelen, heel blij dat ik weer de deur uit kan. Op oudjaarsdag kom ik nauwelijks buiten. Niet alleen omdat ik voorzichtig ben met vuurwerk, maar vooral vanwege het lawaai. Ik raak erg in de war van dat geknal de hele dag. Ik wil net weg gaan als ik bedenk dat ik nog even iets moet schrijven voor de straat borrel dan kan ik dat meteen bij de buren in de bus doen. Het wordt dus een half uurtje later. Ik maak een rondje Heteren en over de Asterd terug. Als ik in Heteren in het stille centrum loop komt er een oudere heer aanlopen. Vlak voor mij struikelt hij over de schots en scheef liggende betonplaten en maakt een lelijke val. Ik ren erheen en vraag of het gaat. Hij probeert om op te staan en ik help de geschrokken man overeind. Hij is duidelijk van slag. Ik blijf er even bij staan en vraag of hij nog ver moet. Hij woont in de buurt en ik loop een stuk met hem mee naar huis. Het is een bijzonder aardige man. Ik denk een eenzame man, een man met een groot verdriet. Dat weet ik niet, maar ergens voelde ik dat dit wandelingetje en gesprekje veel voor hem betekenden. Voor mij ook. Ik was daar op het juiste moment. We nemen afscheid. Heel prettig met u kennis gemaakt te hebben zegt de aardige man. Hij hoopt mij nog eens tegen te komen. Als het leven mij weer een zetje in de juiste richting geeft gaat dat ook wel gebeuren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten