Levenslust

 Ik fiets naar Elst. Op het trottoir loopt een mevrouw met een jonge hond. Het wordt een grote hond, zie ik aan de poten. Ik denk een Rhodesian Ridgeback. De mevrouw doet erg haar best om de hond te laten doen wat zij wil. Ik denk aan de hond te zien dat de mevrouw de hond teveel in een keurslijf wil dwingen. Het hondje ziet er niet gelukkig en levenslustig uit. Natuurlijk moet een jonge hond opgevoed worden. Het is een hele kunst een hond op te voeden zodat hij/zij meekan op visite, in de trein, in de bus, mee kamperen enz. Bij dat opvoeden is het belangrijk te blijven kijken naar het karakter van de hond. Een jonge hond moet af en toe

stout en ongehoorzaam mogen zijn, denk ik. Net als kinderen.

Hoe meer ik naar de natuur kijk en zoek naar intelligentie van de natuur, des te meer last heb ik van hoe we met dieren omgaan. Honden die nooit los mogen lopen, nooit mogen spelen met andere honden en alleen even snel worden uitgelaten terwijl de baas op de telefoon kijkt. Paarden die in een hok staan en alleen een paardenbak hebben om rondjes te lopen. En dan heb ik het nog niet over varkens, kippen en koeien.

Het heeft allemaal met elkaar te maken bedenk ik, terwijl ik de mevrouw voorbij fiets. Zoals ik bij het opvoeden van mijn kinderen probeerde te kijken naar wat en wie dat kind wilde zijn, zo heb ik ook geprobeerd mijn hond op te voeden en alles te leren wat nodig was zonder dat ze haar levenslust kwijtraakte en eigenheid hoefde in te leveren. 

En nu heb ik mijn tuin. Mijn tuin waar prachtige rode klaver en wilde geranium in de border groeit. Mijn tuin die me telkens weer verrast. Mijn tuin waarin ik keuzes maak en laat groeien wat ik graag wil, zonder de intelligentie van de natuur geweld aan te doen.