Elis

 Opdracht voor de schrijfcursus: beschrijf een kantelmoment.

Als ik eerder had beseft dat het gebeurd was, had ik er iets aan kunnen doen. Toen ik het merkte was het te laat. Na 22 jaar samen met Jan en onze kinderen een gezellig en harmonieus gezin gevormd te hebben was ik scheefgegroeid. Ik was gaan leunen als een overjarige populier op een stevige eik. Terugkijkend is het te verklaren, te analyseren en te begrijpen. Op dat moment, zo'n 10 jaar geleden was ik wanhopig en ongelukkig. Ik begreep niet waarom. Ik wist niet dat ik, nadat mijn tweede kind het huis had verlaten en Jan volledig opgeslokt werd door zijn leuke baan, weer rechtop moest gaan staan. Laat staan dat ik wist hoe.

Een advertentie. Een ingeving. Ik reageer. Een paar weken later rij ik naar de Spaanse Pyreneeën om te gaan werken op een camping, net overgenomen door een Nederlander. Weg van thuis, op zoek naar Paula.

De reis is uitdagend. Ik moet leren naar de wereld te kijken met mijn ogen en te genieten zonder te delen wat ik zie. Ik ben er bijna en rij tussen de bergtoppen, de ondergaande zon kleurt de lucht en ik zing keihard de pastorale mee, Ik heb je lief, zo lief. Op de verwaarloosde camping moet ik elke dag kozijnen en deuren schilderen. In de gebouwen is het overal koud en op de gangen is de hele nacht lawaai. Regen etenstijd trekt de vrouw van de eigenaar, als ze geen hoofdpijn heeft, met grote tegenzin en zuchtend een paar pannen uit een rek en begint te koken. Ik word gek van de heimwee.

Na een week komt er een auto met een kleine caravan het terrein opgereden. Er stapt een vrouw uit met een hondje. De dagen daarna zie ik vanuit mijn kamer haar caravannetje staan en kom ik Elis regelmatig tegen. Ze heeft de leeftijd van mijn moeder. Ik ken geen vrouwen met de leeftijd van mijn moeder die zo zelfbewust en vastberaden hun manier van leven kiezen. En belangrijker nog, er zichtbaar van genieten. Elis is maanden van huis en bereist met hondje en caravan heel europa.

Een paar dagen later is Elis jarig en vraagt of ik ook kom. Ik ben verbaasd, Ik kom Elis af en toe tegen op het terrein en dan praten we even. Ze ziet mijn verwarring en vertelt dat dat haar gewoonte is. Ze is altijd op reis als ze jarig is en vraagt dan een aantal mensen die ze op dat moment tegenkomt. Ze lacht vrolijk, het is altijd gezellig zegt ze. Tijdens het feestje zit ik te genieten van mijn wijntje en de mensen. Voor het eerst sinds ik hier ben voel ik mij op mijn gemak. Ik realiseer me dat Elis de omstandigheden in haar leven schikt zoals zij het graag wil. Ze wacht niet af wat er gebeurt maar regelt het zelf. Dat kan ik ook.

De dagen erna ga ik veel dingen anders doen. Ik vraag of ik mag koken in plaats van schilderen. Ik eis andere woonruimte en zeg nee tegen de sympathieke vrouw die voortdurend met we wil wandelen. Tot mijn verbazing zegt iedereen okay, prima. En blijft aardig.

In de jaren daarna ga ik elk jaar een paar weken alleen op stap. De eerst jaren aarzelend en met wisselend succes. Maar inmiddels is de jaarlijks terugkerende vakantie in mijn eentje iets waar ik naar uitkijk en enorm van geniet. 

De populier leunt niet meer.