vrijheid

Tijdens de schrijfweek komt de titel van het nieuwe boek van Rutger Bregman ter sprake: "De meeste mensen deugen". Ik ben het helemaal eens met deze uitspraak. Omdat in de groep niemand overtuigd is haal ik alles uit de kast. Ik breng allerlei argumenten naar voren, om te verdedigen dat de meeste mensen deugen. De mede schrijvers zijn niet overtuigd en de docent vindt de uitspraak te makkelijk. We stoppen met de discussie.
Daarna op de fiets naar huis, drie dagen de tijd om na te denken. Tijdens het fietsen bedenk ik dat ik sowieso wil geloven dat de meeste mensen deugen. Door ervan uit te gaan dat de meeste mensen deugen heb ik de vrijheid om te doen wat ik graag doe. Fietsen en wandelen in bossen op stille plekken. Alleen kamperen, in het donker alleen naar huis. Bovendien benader je de wereld en je medemens anders als je zonder achterdocht in het leven staat en krijg je zoveel terug.
Je raakt makkelijker in gesprek met onbekenden. Ik zit in de fietsbus over de afsluitdijk. Er zitten drie mensen in de bus met fiets. Ik maak een praatje met de buschauffeur. Ik vraag de chauffeur of hij heeft moeten loten om dit baantje te krijgen, gezellig met toeristen over de afsluitdijk, drie jaar lang maar liefst. Hij vertelt dat er een strenge selectieprocedure was. Met badmuts en duikbril op achter stuur en degene die het langste rechtuit kon rijden heeft gewonnen. Ze waren met dertien personen en twaalf vielen al snel af. Hilarische man, hij blijft onzin vertellen.
Tijdens het fietsen stop ik onderweg regelmatig om mensen te vertellen dat ze een mooie tuin hebben. Mensen vinden dat altijd leuk. Je zit op een terras alleen aan een tafel, alles is bezet. Leuk, dan komen er vreemde mensen bij me aan tafel zitten.
De meeste mensen deugen. Ik denk dat ik dat altijd al geweten heb. Ik ben opgevoed door een zeer achterdochtige moeder, die me altijd al waarschuwde dat ik veel te naïef was. Daar krijg je toch wat van mee. Ik heb de vrijheid genomen om mijn leven  op mijn manier te leven.