verwondering

Volgens filosoof-avonturier Paul du Marchie is het menselijk vermogen zich te verwonderen de hoogste vorm van levenskunst.
Paul de Marchie is een man met een bijzonder levensverhaal. Hij heeft het grote geluk gehad opgevoed te worden door een bijzondere moeder. Zijn moeder leerde hem dat het prima is om anders te zijn. Dat heeft er voor gezorgd dat hij altijd in zich zelf heeft geloofd. En nooit bang is geweest om bijzondere keuzes te maken. Hij koos zijn eigen weg in het leven, zonder zich druk te maken over wat anderen daarvan vinden.
Ik denk dat ik nu pas zover ben dat ik met verwondering naar de wereld kan kijken.
E.E. Cummings, een Amerikaans dichter, zegt het zo: "We moeten eerst in onszelf geloven voor we nieuwsgierigheid, verwondering of spontane verrukking kunnen riskeren".
Leren geloven in mezelf dat leer ik pas de laatste jaren. Dat voelt geweldig, het opent deuren en vergroot mijn wereld.
Dat ik sinds mijn kinderen op eigen benen staan regelmatig in mijn eentje op stap ben heeft mijn zelfvertrouwen en levensgeluk echt vergroot.
Een week voor mijn laatste week alleen op avontuur ben ik aan het werk in de zintuigentuin. Ik vertel aan een oudere mede-vrijwilligster wat ik ga doen. In mijn eentje op pad met auto, tent en fiets. Ze kijkt me aan en vraagt verwonderd: Waarom?
Buiten mijzelf was ze de eerste die mij die vraag stelde.
Ik vertel dat ik van en voor mezelf grenzen over moet. Dat ik dingen moet doen die mijn wereld groter maken.  Dingen die ik nooit eerder heb gedaan. Die spannend en een beetje eng maar ook leuk zijn.
Ik zie aan haar gezicht dat ze begrijpt wat ik bedoel. Ze vertelt dat haar wereld in de loop der jaren steeds kleiner is geworden. Ze merkte het pas toen haar man overleed. Ze was nog nooit alleen met de trein geweest. Langzaam stukje bij beetje is ze haar grenzen over gegaan en heeft ze haar wereld weer groter gemaakt.
Ondanks dat we andere levens hebben en andere keuzes maken begrijpen we elkaar. Dat komt denk ik voornamelijk omdat de mede-vrijwilligster in staat is zich te verwonderen over de keuzes die ik maak in plaats van ze te veroordelen.
En dat voelt goed.