Ik praat tegen mijn zaailingen.
Een aantal jaren geleden was ik in het voorjaar een weekje weg en had ik mijn zoon een onmogelijke opdracht gegeven. Hij zou voor de plantjes zorgen. Hij had echt zijn best gedaan en de meeste hadden het overleefd. Beetje overdreven misschien, maar ik was echt verdrietig om de plantjes die dood waren gegaan.
In eerdere blogs is de overeenkomst tussen plant en mens ter sprake gekomen.
In de blog over slow medicine komt Victoria Sweet (God's Hotel) ter sprake. Zij is een ziekenhuis arts in Amerika en spreekt over zichzelf als de tuinier (gardner) die aandachtig en liefdevol haar zieke "planten" behandeld.
In lezingen die ik geef over de helende natuur maak ik de vergelijking tussen plant en mens. Wij mensen hebben veel gemeen met planten. Planten maken zuurstof in hun bladgroen (chlorofyl). De structuurformule van chlorofyl is bijna gelijk aan die van de hemoglobine in ons bloed. Hemoglobine vervoert de zuurstof in ons bloed en zorgt dat het komt waar het op dat moment nodig is.
Planten maken glucose, dit is dezelfde glucose die wij in ons bloed hebben.
Ook Hildegard von Bingen vergeleek de mens met een plant. Als ze iemand behandelde keek ze eerst uitgebreid naar de potgrond. Wat ontbreekt er aan de potgrond.
Hoe gelukkig ben je als er een kunstenaarsechtpaar op je pad komt die in hun kunst precies verwoordt wat jij wil zeggen, maar niet de goede woorden voor kunt vinden.
Tijdens een wandeling met mijn moeder op landgoed Belmonte in Wageningen zie ik een kunstwerk van Huub Kortekaas. Het kunstwerk heet Plant `ontluikend leven`.
`De plant is in het werk van Huub Kortekaas de metafoor voor het intrinsiek verlangen van de mens te worden wie hij of zij in diepste wezen is. Alle leven, zeker dat van mensen is doortrokken van het verlangen om te groeien`.
Huub: "Ik zie de mens als een uniek zaailing".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten