op de valreep

 "In het voorjaar ben ik niet te houden. Dan moet ik de tuin in om te zaaien." Zo fijn als je iemand ontmoet die dat ook heeft. Die onbedwingbare drang of dat enorme verlangen om te zaaien. Plantjes op te kweken. Een groentetuin ontworstelen aan de stugge onwillige klei. Ik zit te praten met een van mijn kerstborrel gasten. Het is een prille traditie. Ontstaan drie jaar geleden toen mijn lief met kerst op reis was. Het was zo gezellig om met een groep vrienden uit Randwijk bij elkaar te komen zo vlak voor Kerst, dat er vorig jaar om gevraagd werd, Dit jaar, de derde keer hebben we besloten dat het een jaarlijks terugkerende bijeenkomst wordt. De eerste keer was er 1 man aangeschoven, vorig jaar een paar, dit keer durfden alle bijbehorende mannen van mijn vriendinnen het aan om aan te schuiven. Een van de leuke dingen vind ik dat er nieuwe lijntjes ontstaan. Mensen die elkaar nog niet kenden zoeken elkaar op en onderzoeken welke verbanden er zijn. Wat ze eventueel gemeenschappelijk hebben en waar het klikt. Het was een heerlijke warme avond. Een avond waar ik nog lang aan terug ben blijven denken. Een van mijn gasten zei het heel mooi: " Paula ik ben zo blij dat je dit doet, want hier gaat het om in het leven." Ik ben ontroerd en bedenk dat ik gevonden heb wat ik zocht in deze fase van mijn leven. 

Vandaag in het NRC lees ik over Oosterwold bij Lelystad. Toen het huis in Mierlo te koop stond en ik aan het onderzoeken was waar ik wilde gaan wonen, droomde ik van Oosterwold. Het leek me geweldig. je eigen huis bouwen, meer samen doen met groene mensen en vooral mensen waar ik meer aansluiting bij zou vinden. Verbinding en creativiteit daar droomde ik van. Jan maakt meteen duidelijk dat hij echt niet in een eco wijk ging wonen en zeker niet in Oosterwold. Tja toen is het Randwijk geworden. Maar ik heb in Randwijk alles gevonden wat ik zocht in een nieuwe woonplek. Verbinding, creativiteit, warmte en altijd iemand in de buurt voor een goed gesprek.