Een warm gevoel overvalt me als een goed passende mantel van zachte stof. Ik stap de tuin in van een vrouw met een passie voor tuinieren. We zijn op het aperatief uitgenodigd bij de gastvrije en charmante Engelse buren van het Franse vakantiehuisje voor een week. De buurvrouw vertelt enthousiast dat ze niet alleen in Frankrijk een tuin heeft maar ook in Engeland bij haar huis en ook nog een volkstuin (allotment).Hoewel de tuin niet direct heel mooi is, voel ik dat de buren met liefde en aandacht in de tuin aanwezig zijn. Het wordt tijd dat ik ga geloven dat ik dat kan voelen. Jaren geleden, toen we nog in Brabant woonden en lange vakanties vierden in Frankrijk voelde mijn tuin verweesd aan als ik thuiskwam na wekenlange afwezigheid. Meestal was het al donker als we thuiskwamen. De voordeur open, de stapel post opzij schuiven en direct door naar de achterdeur. Dan liep ik in het donker met mijn handen over mijn planten te strelen. Ik was altijd erg blij om mijn planten weer te zien en benieuwd hoe de tuin er bij lag, Ik had het gevoel dat mijn planten mij gemist hadden en helemaal opfleurden na een paar dagen. Ik heb dat nooit aan iemand verteld en nam dat zelf ook niet zo serieus. Tegenwoordig denk ik het steeds vaker te voelen. Tuinen waar mensen vechten tegen natuurlijke processen en tuinen waar mensen proberen samen te werken met de natuur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten