schrijven

De schrijfclub in Randwijk is gestopt. Ik heb in Wageningen een schrijfclub gevonden. We gaan autobiografisch schrijven. De opdracht gisteravond was Free Writing. Zet je pen op papier en schrijf 6 minuten door. Niet nadenken, doorschrijven. Een van de beginzinnen was "ik wil schrijven over"......

Ik schrijf dat ik heel graag wil schrijven over mijn tuin. Ik ben al een hele tijd bezig met een boek over mijn tuin. Ik dacht een boek te schrijven over wat er in de tuin groeit, wat kun je allemaal met die betreffende plant en wat is de eventuele geneeskrachtige werking. Het leek zo simpel, iedereen doet het. Maar ik merk dat het steeds moeilijker wordt om een boek over de tuin te schrijven, er komt steeds meer bij. De tuin en ik hebben een relatie gekregen. Een relatie met verwachtingen, liefde, warme gevoelens, teleurstellingen en gemis als ik weg ben. Er lopen zoveel draden dat ik in de war ben geraakt. 

Een goede relatie is niet een plaatje in je hoofd waar iemand of in dit geval de tuin aan moet voldoen, maar liefdevol kijken naar hoe de ontwikkeling gaat en genieten van wat er ontstaat.

Ik heb ook een verantwoordelijkheid naar alle dieren die mijn tuin hebben uitgekozen om te komen wonen, of ik daar nou blij mee ben of niet; kikkers, hazen, salamanders, libellen, mollen, muizen wezels. marters, vogels. 

Ook heb ik gevoelens voor mijn tuin die ik moeilijk onder woorden kan brengen. Er overvalt mij een gevoel van ontspanning, warmte en liefde als ik de tuin in loop. Ik vermoed dat dit gevoel ontstaat omdat ik niet vecht tegen de natuur die ook mee wil doen in de tuin. Maar ik weet het niet zeker.

vallende bladeren

We zijn een weekje op vakantie in de Dordogne. In de buurt waar we 15 jaar hebben genoten van een gigantische tuin, het verbouwen van een oud huis en van de prachtige omgeving. Als we aan kwamen rijden, de auto parkeren op het erf, de motor uit, ging ik altijd eerst staan luisteren. Wat hoor je? Niets, echt helemaal niets. De stilte toeterde in mijn oren. 

De eerste ochtend ga ik wandelen in het bos en kastanjes zoeken. Ik ben al een tijdje aan het verzamelen als ik opkijk. Wat hoor ik? Niks. Ik hoor helemaal niets. Het is zo stil, ik kan een blad horen warrelen uit een hoge boom en landen op de zachte bodem. Ik gedij heel goed bij stilte.

In de NLP intensive leer ik over representatiesystemen. Elke ervaring is een samenstelling van zintuigelijke indrukken. Representatiesystemen zijn de verschillende manieren waarop we de waargenomen informatie aan onszelf weergeven en naar buiten brengen. Uit onderzoek blijkt dat veel mensen een onbewuste voorkeur  voor het visuele (zien), auditief tonale (horen), kinesthetische (doen) of auditief digitaal (denken). 

Ik verblijf een week in een hotel voor de NLP intensive. De eerste ochtend informeer ik bij mijn medecursisten of de verwarming en de airco bij hen ook zoveel lawaai maken? De groep kijkt me glazig aan. Lawaai? Na de les over representatiesystemen begrijp ik het verschil. Ik ben bijzonder auditief tonaal. Ik hoor meer dan andere mensen. Dat maakt het niet makkelijker maar wel beter te begrijpen. 

Zaadjes planten

Ik blader door de zaadcatalogus van Velt en streep aan welke groenten ik wil bestellen. Dit is een van de leukste bijkomstigheden van een grote tuin. Ik kan heel veel onderstrepen en bestellen. Ik heb overal plaats voor. 

Terwijl ik door de catalogus blader en diverse groenten aanstreep is mijn tuin op haar mooist. Alle groenten die ik aanstreep zie ik direct ergens in de tuin groeien. Prachtige stevige stengels met knapperige mosgroene spruiten, dikke paarsrode spitskolen, rode en groene boerenkool door elkaar, wollig en kroezig en minstens 1 meter hoog. Heerlijke malse sla in diverse kleuren. In de kas vechten de tomaten om aandacht geel, oranje, zwart, groen en ook rood staan de vruchten te blozen. Kerstomaatjes die meestal de keuken niet halen. Ik kan het niet laten om in het knapperige velletje te bijten, waarna de fris zure inhoud mijn mond in stroomt. Ook joekels van vleestomaten, 1 tomaat is genoeg voor een salade. Pittig pepers groeien weelderig met dikke groene en lange rode exemplaren. Altijd weer spannend. Eerst proeven voor ik ze in het eten verwerk. Aardappelen vind ik niet zo spannend. Ze zijn vooral fijn om een nieuw stuk grond te ontginnen. Knoflook zit al in de grond en uien horen er gewoon bij.

Alles groeit weelderig door elkaar zonder problemen. Als ik in de zadencatalogus blader heb ik geen luizen, muizen, slakken, rupsen of andere minder gewenste dieren in de tuin die graag willen mee eten. Door de zaadcatalogus vergeet ik de minder geslaagde teelten van afgelopen jaar. Ik vergeet dat ik sommige gewassen tot 4 keer toe gezaaid heb vanwege de slakken en dat ik uiteindelijk biologische plantjes gekocht heb bij de Welkoop. (aanrader, hebben het heel goed gedaan). Ik vergeet dat ik lang heb moeten wachten voor ik iets kon oogsten uit de tuin omdat het een koel voorjaar was. Ik vergeet dat ik eindeloos rupsen heb gevangen van de kolen om ze verderop weer in een kool te zetten die ze wel op mochten eten. 

Enige weken later komt de kruidencatalogus. De kruidencatalogus maakt mijn tuin compleet. Alle zaden die ik bestel zie ik in volle glorie bloeien. Ik loop zelfs al rond met een mandje om te oogsten voor kruidenthee of kruidenolie. 

De werkelijkheid is al prachtig, maar de zaadcatalogussen maken mijn tuin nog mooier.

Nieuw seizoen, nieuwe kansen het zaadje is weer geplant.

voelen

Een warm gevoel overvalt me als een goed passende mantel van zachte stof. Ik stap de tuin in van een vrouw met een passie voor tuinieren. We zijn op het aperatief uitgenodigd bij de gastvrije en charmante Engelse buren van het Franse vakantiehuisje voor een week. De buurvrouw vertelt enthousiast dat ze niet alleen in Frankrijk een tuin heeft maar ook in Engeland bij haar huis en ook nog een volkstuin (allotment).Hoewel de tuin niet direct heel mooi is, voel ik dat de buren met liefde en aandacht in de tuin aanwezig zijn. Het wordt tijd dat ik ga geloven dat ik dat kan voelen. Jaren geleden, toen we nog in Brabant woonden en lange vakanties vierden in Frankrijk voelde mijn tuin verweesd aan als ik thuiskwam na wekenlange afwezigheid. Meestal was het al donker als we thuiskwamen. De voordeur open, de stapel post opzij schuiven en direct door naar de achterdeur. Dan liep ik in het donker met mijn handen over mijn planten te strelen. Ik was altijd erg blij om mijn planten weer te zien en benieuwd hoe de tuin er bij lag, Ik had het gevoel dat mijn planten mij gemist hadden en helemaal opfleurden na een paar dagen. Ik heb dat nooit aan iemand verteld en nam dat zelf ook niet zo serieus. Tegenwoordig denk ik het steeds vaker te voelen. Tuinen waar mensen vechten tegen natuurlijke processen en tuinen waar mensen proberen samen te werken met de natuur.