Als ik eenmaal in de tuin aan het werk ben kom ik niet meer weg. Als ik 's ochtend op een heerlijke dag, een dag waar ik niets gepland heb, tijdens het ontbijt vage plannen maak; misschien ga ik vanmiddag nog wel even naar... een kop thee drinken of een zak potaarde kopen dan kruip ik om half zes met bemodderde kleren en vieze nagels uit de tuin. Ik kom niet meer weg. Ik begin met de tuin in te lopen. Er is altijd iets te doen. Dan begin ik al snel plannetjes te maken. Na een tijdje heb ik een heel schema in mijn hoofd. en ben ik verkocht.
Het meest opvallend is echter dat er iets veranderd in mijn zijn als ik in de tuin ben. Er overspoelt mij een geluksgevoel en een weten dat ik nergens anders liever ben dan hier. In het tijdschrift Vruchtbare aarde dat gaat over energieplekken en leylijnen, lees ik over resoneren met de natuur ."Door in de natuur te zijn gaan we ermee resoneren. Op energieplekken van de aarde wordt dat effect van de natuur nog eens versterkt met een factor X. Maar je kunt ook zelf energie aan plek toevoegen door er te zijn en te aanbidden". Is dat wat ik zonder het te weten bereikt heb in mijn tuin? De eerste jaren had ik dat gevoel niet in de tuin. Maar na jaren lang ploeteren en vooral de laatste jaren veel nadenken en aandachtig wel of niet ingrijpen zouden ervoor gezorgd kunnen hebben dat ik nu resoneer met mijn tuin. En dat voelt fantastisch. Alleen als ik ergens heen wil moet ik stevige afspraken maken en niet eerst een klusje doen in de tuin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten