Ik woon vlakbij het lexkesveer. Minimaal twee keer per week sta ik op de pont naar de overkant. De overkant is voor mij Wageningen. Een bestemming aan de overkant lijkt verder weg dan een bestemming die wat kilometers betreft vergelijkbaar is maar aan dezelfde kant van de rivier ligt. Dat heeft met de pont te maken. Je kunt het niet plannen. Je moet altijd 10 minuten extra inplannen om aan de overkant te komen als je ergens op tijd moet zijn. Je komt aanfietsen en de pont is net weg. Dan heb je die 10 minuten echt nodig. Of je komt aanfietsen en je kunt er direct op dan heb je ineens 10 minuten over. Dat de pont een van de pijlers van mijn leven in Randwijk zou worden had ik van te voren niet kunnen denken. Het komt maar zelden voor dat je geen gesprek hebt op de pont. Je zit allemaal in hetzelfde schuitje en dat nodigt uit tot een gesprek. Bovendien hebben we ook nog een hele leuke kaartjesknipster/ verhalenschrijfster/ kunstenares op de pont. Regelmatig deelt ze verhaaltjes uit op de pont. Het zijn altijd bijzondere verhaaltjes over personen, denkbeeldige dorpsgenoten. Of niet zo denkbeeldig, misschien samengesteld uit meerdere personen en ook aspecten van de schrijfster. Haar laatste verhaaltje ging over een bijzondere zoon. Een zoon waarvan de mensen in het dorp denken dat hij opzettelijk onaangepast is om maar niet te hoeven werken. Maar zijn moeder blijft achter haar zoon staan. Ze is onder de indruk van zijn plannen en ze verwondert zich. Er is meer in de wereld dan het gewone pad, zegt ze. Ze besluit voorlopig voor haar zoon te blijven zorgen. Ze wil graag horen wat hij te vertellen heeft.
Als ik de kaartjesknipster vraag of dit verhaal ook maar een snippertje biografisch is, ontkent ze. "Ik was een makkelijk kind". Maar je moeder wil vast wel graag horen wat jij nog meer te vertellen hebt; antwoord ik. "Zeker zegt ze, maar daar ben ik ook benieuwd naar". Dat vind ik mooi om mee te nemen naar het nieuwe jaar. Ik ben benieuwd wat ik komend jaar te vertellen heb.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten