Pelgrims?

Met vriendin het Lingepad gelopen van Tiel naar Leerdam. Echt aan te raden, wat een mooi stukje Nederland. En wat zijn we weer leuke mensen tegengekomen. Hoewel we meestal maar twee of drie dagen onderweg zijn, voelt het wel als een pelgrimstocht. Pelgrim zijn is een levenshouding, je kunt zelfs pelgrim zijn zonder te wandelen. Maar meestal begint het daar wel mee. Je laat je dagelijks leven even los en stapt letterlijk in een andere wereld met een ander tempo en andere dingen die belangrijk zijn. Je leert ook vertrouwen. Vertrouwen dat je een bankje vindt als je graag even wil zitten. Vertrouwen dat je de juiste mensen tegenkomt die je de weg wijzen.
Voor een echte pelgrimage moet je alleen op pad. Thomas Hontelez beschrijft in zijn leuke boekje "Wandelen naar wijsheid", dat hij op pad ging om zijn liefdesverdriet te verwerken en om zijn comfortzone te vergroten. Hij schrijft dat hij in het begin voortdurend uit zijn comfortzone moest stappen om hulp te vragen. Maar op een gegeven moment wordt je comfortzone steeds groter en voel je je meer op je gemak.
Ik ga  niet op pad om iets te zoeken of iets kwijt te raken of te verwerken. Ik wil wel graag op pad omdat ik het leuk vind om met mijn vriendin te lopen en bij te praten. En ik ben benieuwd naar wat we weer gaan meemaken en welke mensen we tegenkomen.
Regelmatig stellen we elkaar de vraag: Zijn we eigenlijk wel pelgrims? Om daarna hard te gaan lachen. Deze vraag werd ons gesteld door iemand die de Walk of Wisdom liep rondom Nijmegen. Daarbij is het de bedoeling dat je duivenringetjes spaart bij diverse uitspanningen en aan een veter om je nek hangt. De duivenringetjes vergaten we meestal te vragen en de veter hadden we ook niet om onze nek. Maar gelukkig hangt pelgrim zijn niet af van het sparen van duivenringetjes. Maar veel meer van eenvoud en openheid tegenover de mensen die je ontmoet en genieten van je tocht.