De schrijfweek

Elk jaar dwing ik mezelf om een paar weken weg te gaan, door al vroeg in het jaar iets vast te leggen. Dit jaar ga ik een schrijfweek doen op Terschelling Ik ga op de fiets en onderweg kamperen. Ik heb een tuin en daarom vind ik het moeilijk om voor langere tijd het erf af te gaan. Door iets vast te leggen kan ik er niet onderuit en scheur ik me los van mijn planten en ga op stap. De wereld weer eens met mijn eigen ogen bekijken. Ik hoop eigenlijk dat ik problemen tegenkom onderweg die ik zelf moet oplossen, dat is pas echt uit je comfortzone komen. Ik heb een lieve partner die zich leent om op te leunen en die heel goed is in problemen oplossen. Dat is vaak verleidelijk. gelukkig gaat hij wel graag en vaak op reis.
In dit geval dient de schrijfweek een tweeledig doel, want niet alleen moet ik me bewegen naar een andere locatie, ik wil ook graag een boek schrijven. Al sinds in september 2015 mijn grote wens werkelijkheid is geworden en ik de beschikking heb over een grote tuin, wil ik een boek schrijven. Ik wil schrijven over mijn worsteling met de aanleg van de tuin, welke keuzes ik gemaakt heb en waarom. Ik wil beschrijven welke planten ik gekozen heb en wat ik daarmee doe. Ik wil schrijven over mijn samenwerking met de natuur en welke onbedoelde onverwachte prachtige resultaten dat geeft. In het boek zal mijn grote bewondering beschreven worden voor wat mensen onkruiden noemen en hoe en waarom we die onkruiden moeten eten. En natuurlijk komt mijn grote passie voor geneeskrachtige theekruiden aan bod en wat deze kruiden voor effecten kunnen hebben in je lichaam.
Maar de belangrijkste motivatie om mee te doen aan de schrijfweek is dat ik woorden wil vinden voor mijn band met de tuin en met de natuur. Ik heb een relatie met de natuur en met de natuur in mijn tuin. Een relatie is ik en jij en ook vaak wij. De natuur en ik zijn ook vaak wij.
Dat ik bijzonder geëmotioneerd kan zijn door de natuur heb ik een paar weken geleden weer gemerkt. Ik wist dat al, maar ik huil niet elke keer als ik in het bos wandel. deze keer huilde ik wel bij de film "the biggest little farm".  Een exchtpaar vormt een uitgeput en mishandeld stuk grond om tot een eetbaar paradijs. Zo gauw het licht uit is beginnen mijn tranen te stromen en ze blijven stromen tot het licht weer aangaat. Ik probeer woorden te vinden voor mijn emotie. Ik ben geraakt door de hoop en door de enorme veerkracht van onze prachtige aarde. Dezelfde veerkracht zie ik op het stukje aarde waar ik even in samenwerking met de natuur de baas ben. Mijn stukje aarde was ook mishandeld, uitgeput en dor achtergelaten en begint na vier jaar op een paradijsje te lijken.
In het boek "Zaaien met toekomst"lees ik over shumei. De filosofie die ten grondslag ligt aan deze organisatie staat dicht bij wat ik voel. Shumei is een inmiddels internationale organisatie opgericht in Japan door Mokichi Okada. Shumei promoot een diepe fysieke en spirituele verbondenheid tussen mens en natuur en vraagt ons de integriteit van de natuur te respecteren. Dit betekent een landbouwmethode op basis van respect voor het leven en gebruik leren maken van de wijsheid van de natuur. Respectvol omgaan niet alleen met plant en dier maar ook met je medemens. Okada was ervan overtuigd dat dit uiteindelijk zou leiden tot wereldvrede. Met andere woorden een andere manier van boeren gaat onze wereld redden en zorgen voor het paradijs op aarde.

Ik wil heel graag geloven dat we een paradijs op aarde kunnen scheppen. Ik ben vast begonnen in Randwijk. Maar hoe ga ik dat in een boek verwoorden?

Ik geniet enorm van dit prachtige eiland. Het komt best dichtbij een paradijs op aarde. Er zijn weinig auto's, veel fietspaden, ruimte,  natuur, rust, stilte en allemaal vriendelijke mensen.