normaal

 Ik heb me opgegeven voor Kunstenaars in de Tuin van See all This. Dat vindt plaats op alle zondagen in juni in Vijfhuizen bij Haarlem. Elke week neemt een andere kunstenares ons mee de tuin in om ofwel te tekenen, iets te maken van takken, een geur samen te stellen, boetseren. Alle kunstenaars zijn enorm geïnspireerd door de natuur.  De Proeftuin van Anke is prachtig en ligt op een bijzondere plek. Vanaf station Haarlem huur ik een NS fiets en zo leg ik de laatste 5 km af. Dat klinkt simpel en vijf km is niet ver. Afgelopen zondag kom ik een kwartier te laat. Ik kom om 13.00 aan met de trein en de workshop begint om 14.00 uur. Te laat? Hoe dan?

Het is de tweede keer dat ik de route fiets en ik prijs me al gelukkig dat het zo goed gaat. Tot ik op een cruciale kruising links af ga waar ik rechts moet. Ik herken niets meer en raak volledig de weg kwijt. Dan is het voor mij moeilijk om rustig te blijven, ik heb heel veel problemen met te laat komen. Google maps werkt niet mee en ik neem mijn toevlucht tot gewoon ouderwets de weg vragen. Blijkt inderdaad dat ik nogal ben afgedwaald. Een heel aardige meneer wijst me een heel eind de goede kant op en een aardige mevrouw fiets zelfs een stukje met me mee. Ontzettend lief. 

Dat is de reden dat ik op vakantie niet plan waar ik `s avonds zou moeten aankomen. Want ik kan dat niet. 

Ik kom om kwart over twee binnen. Iedereen is heel hartelijk en een van de vrouwen gaat thee voor me inschenken. Waar ben ik nou zo bang voor? Ze zijn begonnen met voorstellen. Iedereen begint met ik ben eigenlijk heel gewoon. Heel normaal. Ik weet natuurlijk niet hoe dat zinnetje in het voorstel rondje is geslopen, maar ik merk dat ik er kriebelig van word.

Ik ben niet gewoon, ik wil niet normaal zijn. Ik vind de aanwezige vrouwen ook allemaal heel bijzonder. Allemaal zijn ze op zoek naar talenten die ze hebben of nog niet ontdekt hebben. Ik geniet enorm van wat ze te vertellen hebben.

Waarom zijn wij vrouwen toch zo bang om te shinen, om te zeggen waar we goed in zijn. Om te zeggen, ik ben helemaal niet gewoon, ik ben bijzonder. Waarom vinden wij het moeilijk om voor onszelf op te komen. Enige tijd geleden beluister ik een interview op de radio met top onderhandelaar Maarten van Rossem (nee niet die historicus uit Wageningen). Maarten vertelt dat vrouwen veel betere onderhandelaars zijn dan mannen. Alleen niet voor zichzelf. Vrouwen onderhandelen vooral heel goed voor anderen. Ik ben natuurlijk nog opgevoed als tweederangs burger, maar zouden de jongere vrouwen niet een gelijkwaardige opvoeding gehad hebben? En gaat dat onderhand niet eens iets opleveren? 

Die middag maken we onder begeleiding van een parfumeur een heerlijke geur geïnspireerd op de natuur in de tuin. Het was weer een fantastische middag. Gelukkig nog 3 te gaan.