woensdag 25 oktober 2023

vriendinnen

Al die jaren, 35 maar liefst hebben ze het voor mij verborgen gehouden. Als ik vertel dat ik mijn vroegere beste vriendin na een afwezigheid van 35 jaar weer ontmoet heb reageren mijn broer en zus unaniem enigszins afkeurend en nogal negatief op deze gebeurtenis. Ze mochten mijn vriendin niet zo. Mijn broer vond haar erg brutaal, overal zat ze tussen met haar grote mond. Een heel klein meisje met een heel grote mond reageert hij. Mijn zus heeft niet echt een reden, ze kijkt moeilijk. 

De volgende ochtend maak ik een lange wandeling en herkauw het gesprek. Wat is dat toch met vriendinnen. Ik heb in de afgelopen jaren twee heel goede vriendinnen van vroeger die ik heel lang niet had gezien (50 jaar en 35 jaar) weer ontmoet. Beide keren tot mijn grote genoegen. En de ontmoetingen zijn voor herhaling vatbaar. Waar ik toen op viel zie ik nog steeds. Het is weer meteen geweldig leuk. Het lijkt wel of ik vriendinnen uitkoos om me aan op te trekken. Mijn vriendinnen van vroeger konden of hadden iets wat ik niet had of kon. Ze durfden veel meer dan ik. Ze durfden voor hun mening uit te komen. Ze waren al iemand. Daar heb ik meer tijd voor gebruikt. Inmiddels voelt het gelijkwaardiger.

Toen ik net in Randwijk kwam wonen, 8 jaar geleden nu, was er een reünie van mijn oude middelbare school. De belangrijkste reden om te gaan was de hoop mijn oude vriendin M weer te ontmoeten die ik door mijn anorexia volledig uit het oog verloren was. Mijn vriendin van vroeger is ook alleen naar de reünie gekomen omdat ze hoopte dat ik er was. Ze vertelde dat ik toen echt haar beste vriendin was en dat ze niet begreep waar ik gebleven was. Als ik toen had geweten dat ik iemands beste vriendin was? Ik had zo'n laag zelfbeeld dat ik me dat niet kon voorstellen. Nu kan dat niet meer. Iemands beste vriendin zijn. Iedereen heeft al een beste vriendin. Dat klinkt verdrietig maar kennelijk werkt dat voor mij niet. Een jaar of twee geleden realiseerde ik mij dat ineens. Geschokt vertel ik het mijn lief": al mijn vriendinnen hebben een beste vriendin, maar dat ben ik niet". Mijn lief antwoord ontnuchterend: wat zou je daar mee gaan doen dan? "  Hij heeft gelijk. M en ik zien elkaar niet vaak, Zeker niet nadat M verhuisd is en wat verder weg woont. Maar het is altijd gezellig, vertrouwd en warm als we elkaar zien. We delen een verleden wat ik met niemand kan delen.  

Al tijdens de eerste dagen op de diëtistenopleiding trokken T en ik met elkaar op. Toen T een peesontsteking in haar hak kreeg en niet mocht lopen en fietsen, haalde ik haar elke ochtend op. Achterop de fiets naar school of niet naar school. We gingen zeker niet altijd naar school. Ik kan me herinneren dat we soms hele dagen zaten te kletsen en de stad in gingen. Ik had ook wel andere groepjes vriendinnen waar ik mee optrok die andere luikjes in mij opentrokken, maar T bleef mijn beste vriendin denk ik. We gingen ook samen op vakantie met onze geliefdes. T bleef mijn vriendin tot we samen in een woongroep kwamen wonen. De bedoeling was met ons vieren te gaan wonen, allebei met onze vaste verkering. Dat liep anders, de verkeringen gingen uit, we zochten elkaar minder en tenslotte helemaal niet meer op. 

Mijn vriendin ging verder studeren en ik werd moeder. Of dat de oorzaak is van onze verwijdering weet ik niet. Ik denk ook dat ik veel tijd nodig heb gehad om te herstellen van anorexia. Anorexia is een aandoening die pas als het niet meer zichtbaar is voor de grootste problemen zorgt heb ik gemerkt. Je ligt als het ware jaren achter op leeftijdgenoten. Het is voor mij goed geweest om mijn banden met het verleden tijdelijk te verbreken en weer te herstellen nu ik zelf herstelt ben. 



Geen opmerkingen:

Een reactie posten