Wijze bomen

Voor het eerst sinds ik een boek wil schrijven heb ik het idee dat het zou kunnen gaan lukken. Ik heb dat hele boek al jaren in mijn hoofd, maar worstel ook al jaren met de indeling. Wat komt waar en hoe pak ik dat aan? Ik denk dat mijn goede geheugen mij red van een chaotisch leven. Of heb ik een goed geheugen ontwikkelt omdat ik niet in staat ben om informatie doelmatig in mapjes op te bergen. Ik maak wel mapjes en maak aantekeningen in schriftjes. Vervolgens heb ik moeite om te bepalen wat waar in hoort. Alles heeft immers met alles te maken? Schema weer in de war, dus laat maar. 

Afgelopen vrijdag was ik op de open dag bij Pouwels, oude bouwmaterialen. Niet op zoek naar oude materialen, maar gewoon nieuwsgierig naar het bedrijf in een oude steenfabriek, prachtig gelegen in de uiterwaarden aan de Rijn, naast kasteel Doorwerth. Wat het meeste indruk heeft gemaakt is de lezing van boswachter Jeroen. Bij de zaailingen van de beuk is er altijd een bij die wat groter en steviger dan de rest. We hebben de neiging de grootste te laten staan omdat we die de meeste overlevingskans toe dichten. Maar de grootste is genetisch gezien niet de beste. De grootste heeft niet de genen om heel oud te worden. De grootste is er om de kleinere te ondersteunen en te helpen groeien. Als de kleinere beukjes groter worden zit de taak van de snel groeiende nakomeling er op en sterft. Boswachter Jeroen pleit voor kijken naar de intelligentie van de natuur. Alles wat we tot nu toe hebben bedacht om problemen in de natuur op te lossen, loopt niet goed af. De gevolgen van ingrijpen in de natuur zorgt weer voor nieuwe problemen. Laten we beter naar oplossingen gaan kijken die de natuur zelf ontwikkelt. 

Door het verhaal van Jeroen snap ik nu ook waarom de grote eikels uit Frankrijk niet ontkiemen in een potje. Vlaamse gaaien verstoppen per vogel 7000 eikels elk najaar voor de winter voorraad. De meeste eikels vergeten ze op te graven of laten ze bewust liggen. Om een eikel te laten ontkiemen is er een enzym nodig in de bodem. Dat enzym zit niet overal, vandaar dat we niet omkomen in de eiken. Ik had nog wel uren kunnen luisteren naar Jeroen. Gesteund voel ik me door het verhaal over de intelligentie van de natuur. Een onderwerp dat zeker aan bod gaat komen in mijn boek. Als ik woorden kan vinden om het te beschrijven.