donderdag 17 maart 2022

Randwijk aan zee

 Ik wandel naar mijn plek, het voelt alsof ik mezelf ga verwennen met een mooi tijdschrift. Totaal overbodig, maar heerlijk. Terwijl ik wandel hoor ik de roep van de kikkers. Ze lokken me als sirenen naar de vijver achter in de tuin. Ik laat me niet afleiden door de tuinwerkzaamheden die ik tegenkom onderweg. Ik wil naar mijn plek. Als ik er ben houden de kikkers zich stil, alsof het concert alleen bestemd is voor de planten, bomen en dieren. Ze houden zich niet alleen stil, het hele orkest is onder water verdwenen. Ik ga zitten op de picknicktafel, na een tijdje komen de orkestleden één voor één uit de coulissen springen en nemen plaats op een waterlelieblad om het concert voort te zetten. De wind strijkt tegen de haren op mijn armen. Het ruist, ik hoor de Noordzee. De boomkruiden van de bejaarde populieren kreunen als oude mensen die omhoog moeten komen uit een diep zittende zetel. Het lijkt lawaaiig te sneeuwen, populierbladeren dwarrelen ritselend omlaag en landen op het water, waar ze hun leven tijdelijk drijvend voortzetten om niet lang daarna te zinken naar de bodem van de vijver, als lek gestoken bootjes. In het water zie ik wolken voorbij drijven; boven is beneden en beneden is boven. De bomen groeien ondersteboven in het water. Kleine waterdiertjes maken botsende kringen op het water alsof er onzichtbare waterdruppels vallen. Achter me op ooghoogte een fietser op de dijk, trappend in het luchtledige, krom gebogen tegen de wind, zoals vroeger. De fietsers in tegengestelde richting lijken te worden voortgedreven door een onzichtbaar zeil. Niets treurt op deze plek, maar toch slepen de lange slappe takken van de wilg vermoeid heen en weer over het gras.

Ik kom bijna elke dag op deze plek. In drukke tijden loop ik langs en vertraag alleen mijn pas. In de herfst mijn favoriete seizoen is er meer tijd om stil te staan en te genieten. De schoonheid die mijn omringt stijgt naar mijn hoofd. Ik zit op de picknicktafel en kijk om me heen. Even de verwoestende en scheppende invloed van de natuur vergetend voel ik mijn oneerbiedig de schepper van dit alles. Ik kijk en zie dat het goed is. 




Geen opmerkingen:

Een reactie posten