Mijn wilde tuin

Ongeveer rond mijn dertigste kreeg ik mijn eerste tuin. Tot dan wist ik niet dat dat mijn passie was. Het was een nieuw huis en in de tuin stond niets. Ik was verkocht.
Stapels boeken over tuinieren op mijn nachtkastje. Mijn grote droom was een tuin op kleur. Dat lukte mij niet. Ik liet planten staat waar ze opkwamen en dan liep dat weer uit de hand. Dus bijna elk jaar ging de tuin op de schop en deed ik weer een poging om een ideale tuin te creëren. Ik bleef, overigens met veel plezier, worstelen.
Dat heeft wel zo`n 20 jaar geduurd. Hoewel het proces vast geleidelijk verlopen is, weet ik het moment nog dat ik voorgoed, definitief en letterlijk uitgekeken was op een tuin op kleur.
Ik was lid van een tuinclub en we bezochten een prachtige tuin. Maar tot mijn verbazing vond ik er niets aan. Ik dacht voortdurend, ja mooi, maar wat kun je er mee en wat voegt het toe. Er was een stuk wilde tuin, waar de eigenaresse nog niet aan toe was gekomen. Dat vond ik het mooiste.
Wat is er veranderd? Terugkijkend zie ik het verband tussen mijn leven en mijn tuin. Ik heb geleerd niets te doen en te kijken naar mijn tuin. Te kijken naar hoe een tuin zich ontwikkeld en eventueel bij te sturen. Dat was ik vergeten. Ik had een beeld in mijn hoofd, maar ik vergat te kijken naar de ontwikkeling, zowel van mezelf als van mijn tuin. Ik vond (en soms vindt) het leven best wel een worsteling, waarin ik voortdurend tegen eigenschappen van mezelf aanliep die ik dolgraag wilde veranderen. Dus mezelf weer op de schop en proberen te voldoen aan het beeld van mezelf wat ik in mijn hoofd had.
Ik heb zowel het beeld over mezelf als het beeld van de tuin in mijn hoofd losgelaten. En dat is een bevrijding!
Bij het aanleggen van mijn nieuwe tuin, twee jaar geleden, heb ik gemerkt dat ik het echt niet kan. Ik kan geen regels meer opvolgen (waar ik het nut niet van inzie), zelfs mijn eigen regels niet. Ik had een prachtig ontwerp gemaakt, met een eetbare bloementuin, geneeskrachtige kruidentuin, groentetuin, voedselbos, eetbare wilde plantentuin, en hoogstamfruit boomgaard. Toen ik begon met aanleggen, raakte ik als snel in de war. Waar hoort deze plant, de plant is mooi, veel bijen, eetbaar en geneeskrachtig. Al snel heb ik het plan losgelaten en ben naar de planten gaan kijken. Bijna alles in de tuin is eetbaar en dat levert een prachtige tuin op. Ik heb geen beeld meer van mezelf in mijn hoofd en geen plan. Ik heb wel een enorme behoefte om me te blijven ontwikkelen. In welke richting? Dat is afhankelijk van wat er op mijn (tuin)pad komt.