Heftige emoties overvallen mij als ik zit te kijken naar Frans en Geza Weisz bij de wereld draait door. Ik probeer mezelf te snappen, ik moet zo ontzettend hard huilen. Dat gebeurt vaker als ik geconfronteerd wordt met mensen die hele warme, liefhebbende en ondersteunende ouders hebben.
Ik heb geen slechte jeugd gehad. Maar veel steun bij het opgroeien met vallen en opstaan heb ik niet ervaren. Ik viel vaak en stond ook zelf weer op. Dat was voor hun ook een bijna onmogelijke opgave met die enorme generatiekloof.
Ik droom diezelfde nacht over mijn bijzonder intelligente, heel gevoelige vader. Te vroeg gestorven, niet goed uit de verf gekomen. Pas als opa zag ik wat een bijzondere en lieve man hij was. We zijn samen op stap en hebben het goed, warm. Dagen loop ik er mee in hoofd. Ik bedenk dat de band tussen ouder en kind, de sterkste band is die je kunt hebben tussen mensen. En dat het verschrikkelijk mooi is als het lukt om een goede band met je kinderen te hebben.
Bij de schrijfcursus in Ierland, drie jaar geleden, hebben we veel geoefend met 50 woorden verhaaltjes.
Warmte, liefde en passie spatten van het scherm. Frans en Geza Weisz vertellen over hun project: de verfilming van de ruim 50 jaar oude bestseller van Remco Campert.
Een vanzelfsprekende band voor het leven. Wederzijds respect en bewondering.
Ik huil om wat nooit was, maar het leven is toch verrukkelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten