Ik heb er niet eerder over geschreven omdat het erg, maar ook niet erg is. Ze was bijna 13 en ik had heel sterk het gevoel dat het voor haar ook wel goed was.
Omdat deze blog ook voor mezelf een tijdsdocument is wat ik niet kwijtraak (ik schreef altijd in schriftjes) en Nuit een belangrijke rol in mijn leven heeft gehad en nog heeft, wil ik er toch over schrijven.
Ik zie ook wel direct het voordeel, ik hoef niet meer op tijd naar huis.
Ik mis ook niet echt een hond in mijn leven, ik mis Nuit.
Nuit was mijn eerste hond. Omdat ik het meeste thuis ben, werd het ook mijn hond. Ik had me goed voorbereid en heb heel serieus werk gemaakt van haar opvoeding.
De kinderen waren 11 en 14 toen ze in ons gezin kwam. Ze ging altijd overal mee naar toe. Altijd mee op vakantie. Kamperen met Nuit was een feest. Ze kwam altijd gezellig in de tent liggen, strak naast me. Dat voelde heel veilig. Nuit was echt op haar best als we met het hele gezin op pad waren. De boel bij elkaar houden dat deed ze graag, dat was haar taak als oudduitse herder.
Nuit moest in mijn leven komen om mij de weg te wijzen naar de natuur, zo voel ik het.
De laatste twee jaar ging ze al steeds minder mee. Lange wandelingen, dat ging niet meer en ik kan niet meer zonder die wandelingen.
Na vier weken begint het thuiskomen ook te wennen. Geen super blije hond meer die je tegemoet komt.
De vrijheid die je nu hebt, daar kan ik eerlijk gezegd ook wel van genieten. Er zal vast wel ooit weer een hond in mijn leven komen. Maar wanneer dat weet ik niet.
Ach...wat een geweldige Nuit moet dat zijn geweest..Ik begrijp je..Heb mijn kat in moeten laten slapen,,en dat was goed . Hij was oud....maar het was mijn kat! Ik mis hem ook als ik thuiskom,en ik ben zo dankbaar dat hij bij mij wilde zijn.
BeantwoordenVerwijderenKnuffel
T.D