gebaande paden

Zondag zomergasten gekeken. Ondanks dat ik bewondering heb voor Beatrice, voor wat ze bereikt heeft, gedaan heeft en voor wat ze allemaal weet, kriebelt er iets bij mij. Dat kriebelen is herkenning. Ik herken haar afkomst en opvoeding. Je moet verschrikkelijk je best doen in het leven. Ik blijf geboeid kijken. Er komt een fragment van een Duitse film. Het gaat over een gelovige familie. De dochter gaat zich hiertegen verzetten en dat levert grote conflicten op. Ik zag het meteen, die dochter dat ben ik. Ik hield ook in de kerk mijn mond bij het zingen van zinnen die nergens op slaan en tegelijkertijd toch een beetje mee doen. Die conflicten zijn er bij mij thuis ook volop geweest. Toen ik hoorde dat het heelal oneindig is ben ik van mijn geloof gevallen. Toen dacht ik dan kan dat van die god met die baard helemaal niet waar zijn. Want als het heelal oneindig is, waar zit die god dan. Dan valt Beatrice voor mij helemaal door de mand. Ze zegt dat het makkelijk is om alles wat je van thuis hebt mee gekregen overboord te gooien als je gaat studeren of sowieso het huis uit gaat. Makkelijk? Ik heb er vanaf mijn 12 de jaar mee geworsteld. En ik ben niet eens streng gelovig opgevoed. Ik ben vanaf mijn 12 de of 13 de jaar niet meer naar de kerk geweest, maar dat zegt niet dat je het kwijt bent. Het idee stel dat het toch waar is. Voor ik ronduit in de spiegel heb kunnen zeggen, godverdomme, god bestaat niet, dat heeft geduurd tot ik een jaar of 45 was. En toch nog bang dat het huis zal instorten of dat er iets ergs met de kinderen zou gebeuren. Dus nee Beatrice dat is niet makkelijk. Maar voor mij wel noodzakelijk. Mijn kinderen zijn niet gelovig opgevoed. Mijn moeder moppert daar weleens over tegen mijn zoon. Hij antwoordde; ik ben blij dat mijn ouders mij daar niet mee belast hebben.