Ik ben er uit, ik weet waar ik wil gaan wonen. In San Louis Obispo. Dat is een stad in Californie tussen Los Angeles en San Fransisco.Dit blijkt de gelukkigste stad van Amerika te zijn. De inwoners van deze stad hebben al in 1970 besloten dat het anders moet. Ze hebben de hoofdstraat afgesloten voor verkeer. Brede trottoirs aangelegd, veel pleinen, leuke terrassen, veel groen en een mooi stroompje door de hoofdstraat met schoon water. Verder veel fiets- en wandelpaden.Het zag er paradijselijk uit. Maar eigenlijk zou je zoiets in je eigen omgeving moeten realiseren. Dat vind ik moeilijk. Hoe moet je het eens worden over de infrastructuur als de ideeën daarover te ver uit elkaar liggen. Bij de supermarkt in het dorp is weinig parkeerplaats, je kunt je boodschappen gratis thuis laten bezorgen, toch verdringen mensen elkaar, staan in de rij om de auto kwijt te kunnen. Iedereen woont hooguit 10 minuten fietsen van de supermarkt. Desnoods rij je 2 x met de fiets. Ook wat groenbeleving betreft voel ik me een beetje vreemd. Ik hark de bladeren van de oprit en gooi ze in de tuin. De buren hebben gisteren weer netjes de tuin "winterklaar"laten maken door de hovenier. Hoe ik het aan moet pakken weet ik nog niet. Hoewel ik best een jaartje in Amerika zou willen wonen(om te studeren aan een natuurkundige universiteit) ben ik al een heel gelukkig mens. Daarvoor hoef ik niet naar San Louis Obispo. Met het idee blijf ik wel bezig.