trauma

Is anorexia een trauma? Is anorexia voor de rest van mijn leven zichtbaar in mijn hersenen? Dat vraag ik mij af terwijl ik zit te luisteren naar Griet op de Beeck. De Belgische schrijfster was een aantal weken geleden in theater de Kik in Elst. Ze verzorgde een aantrekkelijke en boeiende lezing. Griet laat zien dat een trauma voor de rest van je leven zichtbaar is in de hersenen. Iedereen heeft een of meerdere trauma's volgens Griet. Daar kun je van schrikken. Maar het goede nieuws is dat de meeste mensen, ondanks een trauma toch een prettig leven hebben. Sommige trauma's zijn te ernstig om mee te leven. Griet vertelt dat ze jarenlang niet veel zin in het leven had. Ze heeft jarenlang geleden aan diverse eetstoornissen, ook anorexia. Ze onderging de ene therapie na de andere. Tot ze bij Tessel van der Kolk terecht kwam en ze zich bewust werd van het misbruik door haar vader rond haar achtste levensjaar. Toen kon ze aan de slag met het accepteren en verwerken. Het goede nieuws is dat ze nu een gelukkig mens is en dat gunt ze iedereen. Ze spoort iedereen in de zaal aan om op zoek te gaan naar je trauma en ermee aan de slag te gaan. Ik ben geschokt door het idee dat veel mensen in de zaal zich zullen herkennen in het verhaal van Griet. Veel mensen in de compleet uitverkochte zaal hebben trauma's doorgaans opgelopen in hun jeugd, vaak door hun opvoeding. Ik denk aan mijn kinderen. Wat heb ik mijn kinderen aangedaan? 

Het ergste trauma heb ik opgelopen na de anorexia. Ik was 35 toen ik door de huisarts naar een psycholoog werd gestuurd. Ik had geen idee dat we het over anorexia moesten hebben. Ik had geen idee dat anorexia mij de rest van mijn leven zou achtervolgen. Niet voortdurend, maar af en toe. Niet als ziekte maar als verdriet over verloren jaren. Gemiste opleidingskansen, verdwenen vrienden. Het is een pijnlijk gat. De psychologe heeft me op weg geholpen en een goede aanzet gegeven om mee verder te gaan. Ze heeft me naar mijn ouders gestuurd om over deze periode te praten. Mijn moeder heeft me een trap na gegeven door de uitspraak die nog nagalmt in mijn hoofd: "we hebben allemaal wel eens wat". 

Mijn vader heeft alles wat hij heeft laten liggen als vader, die avond goed gemaakt. Hij vertelde dat hij zich erg veel zorgen heeft gemaakt. En dat hij zich kon voorstellen dat het voor mij een moeilijke periode geweest is. Een heel leven goedgemaakt met èèn zin. 

Heb ik mijn kinderen tranma's bezorgd? Vast wel. Waar mijn kinderen ook mee komen of wat ze mij ook in de toekomst ook verwijten over hun opvoeding, ze hebben altijd gelijk. Het gaat er namelijk niet om hoe ik het ervaren heb om mijn kinderen op te voeden, het gaat om hoe mijn kinderen het ervaren hebben.