Overgang

Mijn hart maakt een sprongetje. De bodem in mijn tuin is in de overgang. Er zijn maar liefst 27 mensen komen luisteren naar Martijn. Martijn komt een lezing geven over stijgbeelden en chromatografie en wat je daarin zou kunnen zien. Ik heb een monster van mijn bodem naar hem opgestuurd. Het monster is van de bodem waar mijn kweepeer staat die het heel slecht doet. De boom ziet er ziekelijk uit, bloeit wel in het voorjaar maar er is nog nooit een kweepeer aan gekomen. Martijn heeft een chromatografie van de bodem gemaakt. Het is een prachtig plaatje. Een bal met ringen in diverse kleuren. Een buitenste donkere ring, binnen een groene cirkel en daartussen lichtbruin met tussen de buitenste donkere ring en de binnenring een bibberige witte lijn. We hebben meerdere grondmonsters bekeken en mijn monster wijkt af van de andere monsters. Martijn vraagt of ik iets wil vertellen over de bodem.

"Ik ben in september 2015 in Randwijk komen wonen en als een blok gevallen voor het stuk grond dat zich uitstrekte achter het huis met in de verte de Rijndijk en de bossen van de Wageningse berg die boven de dijk uitsteken. Gelukkig wist ik niet hoe slecht de bodem er aan toe is na een aantal jaren maïs. Een boer vertelde mij laatst dat iedereen dat weet. Een aantal jaren maïs, dan groeit er nooit meer iets anders. Niet geremd door enige kennis van de bodem ben ik aan de slag gegaan. Fruitbomen en gemengde hagen gingen als eerste de grond in. Pas toen de fruitbomen stonden te kwarren ging ik onderzoeken wat er mis was. Er was geen bodemleven, nul. Na een aantal permacultuurweekenden, een rondleiding in Ketelbroek en een cursus voedselbossen besefte ik dat ik heel hard aan het werk moest om de worm en andere bodemdieren te lokken vooral met organisch materiaal. Dit organisch materiaal moest komen van pionierbomen en planten. Elzen, wilgen, berken, populieren, en diepwortelende planten als ridderzuring, smeerwortel, paardenbloemen, distels. Het bleef lang tobben en geen enkele plaag bleef me bespaard.  Ook bij plagen is het beter niet in te grijpen, zodat ook de natuurlijke vijanden zich kunnen ontwikkelen. Na een jaar of 6 leek er een omslagpunt te komen. Het was niet alleen meer tobben en er waren ook lichtpuntjes. Veel minder slakken, meer wormen, ik zag regelmatig een egel en de fruitbomen begonnen fruit te geven. Ik ben er nog lang niet maar blijf optimistisch dat het met de groentetuin ook nog een keer gaat lukken."

Martijn vertelt dat er zeker lichtpuntjes zijn. Hij ziet in het plaatje van de bodem dat er genoeg organisch materiaal is, maar er is nog niet genoeg bodemleven om het materiaal om te zetten in stoffen die de planten kunnen opnemen. Dat is een kwestie van organisch materiaal blijven toevoegen en geduldig wachten tot het bodemleven zich ontwikkeld. Toch schokkend dat het inmiddels 8/9 jaar geleden is dat er maïs stond op mijn land en dat de bodem zich nog steeds aan het herstellen is. 

In de overgang dus. In de overgang naar een goede bodem en zolang ik er woon nooit meer maïs. 

vriendinnen

Al die jaren, 35 maar liefst hebben ze het voor mij verborgen gehouden. Als ik vertel dat ik mijn vroegere beste vriendin na een afwezigheid van 35 jaar weer ontmoet heb reageren mijn broer en zus unaniem enigszins afkeurend en nogal negatief op deze gebeurtenis. Ze mochten mijn vriendin niet zo. Mijn broer vond haar erg brutaal, overal zat ze tussen met haar grote mond. Een heel klein meisje met een heel grote mond reageert hij. Mijn zus heeft niet echt een reden, ze kijkt moeilijk. 

De volgende ochtend maak ik een lange wandeling en herkauw het gesprek. Wat is dat toch met vriendinnen. Ik heb in de afgelopen jaren twee heel goede vriendinnen van vroeger die ik heel lang niet had gezien (50 jaar en 35 jaar) weer ontmoet. Beide keren tot mijn grote genoegen. En de ontmoetingen zijn voor herhaling vatbaar. Waar ik toen op viel zie ik nog steeds. Het is weer meteen geweldig leuk. Het lijkt wel of ik vriendinnen uitkoos om me aan op te trekken. Mijn vriendinnen van vroeger konden of hadden iets wat ik niet had of kon. Ze durfden veel meer dan ik. Ze durfden voor hun mening uit te komen. Ze waren al iemand. Daar heb ik meer tijd voor gebruikt. Inmiddels voelt het gelijkwaardiger.

Toen ik net in Randwijk kwam wonen, 8 jaar geleden nu, was er een reünie van mijn oude middelbare school. De belangrijkste reden om te gaan was de hoop mijn oude vriendin M weer te ontmoeten die ik door mijn anorexia volledig uit het oog verloren was. Mijn vriendin van vroeger is ook alleen naar de reünie gekomen omdat ze hoopte dat ik er was. Ze vertelde dat ik toen echt haar beste vriendin was en dat ze niet begreep waar ik gebleven was. Als ik toen had geweten dat ik iemands beste vriendin was? Ik had zo'n laag zelfbeeld dat ik me dat niet kon voorstellen. Nu kan dat niet meer. Iemands beste vriendin zijn. Iedereen heeft al een beste vriendin. Dat klinkt verdrietig maar kennelijk werkt dat voor mij niet. Een jaar of twee geleden realiseerde ik mij dat ineens. Geschokt vertel ik het mijn lief": al mijn vriendinnen hebben een beste vriendin, maar dat ben ik niet". Mijn lief antwoord ontnuchterend: wat zou je daar mee gaan doen dan? "  Hij heeft gelijk. M en ik zien elkaar niet vaak, Zeker niet nadat M verhuisd is en wat verder weg woont. Maar het is altijd gezellig, vertrouwd en warm als we elkaar zien. We delen een verleden wat ik met niemand kan delen.  

Al tijdens de eerste dagen op de diëtistenopleiding trokken T en ik met elkaar op. Toen T een peesontsteking in haar hak kreeg en niet mocht lopen en fietsen, haalde ik haar elke ochtend op. Achterop de fiets naar school of niet naar school. We gingen zeker niet altijd naar school. Ik kan me herinneren dat we soms hele dagen zaten te kletsen en de stad in gingen. Ik had ook wel andere groepjes vriendinnen waar ik mee optrok die andere luikjes in mij opentrokken, maar T bleef mijn beste vriendin denk ik. We gingen ook samen op vakantie met onze geliefdes. T bleef mijn vriendin tot we samen in een woongroep kwamen wonen. De bedoeling was met ons vieren te gaan wonen, allebei met onze vaste verkering. Dat liep anders, de verkeringen gingen uit, we zochten elkaar minder en tenslotte helemaal niet meer op. 

Mijn vriendin ging verder studeren en ik werd moeder. Of dat de oorzaak is van onze verwijdering weet ik niet. Ik denk ook dat ik veel tijd nodig heb gehad om te herstellen van anorexia. Anorexia is een aandoening die pas als het niet meer zichtbaar is voor de grootste problemen zorgt heb ik gemerkt. Je ligt als het ware jaren achter op leeftijdgenoten. Het is voor mij goed geweest om mijn banden met het verleden tijdelijk te verbreken en weer te herstellen nu ik zelf herstelt ben. 

marketing

 Ik wil heel graag een oplossing voor de obesitasepidemie. Een oplossing waar mensen die worstelen met overgewicht iets aan hebben, Ik lees te vaak over het esthetische aspect van overgewicht. Daar gaat het natuurlijk niet om. Ik lees over fatshaming en over dat het absoluut niet de schuld van mensen zelf is dat ze te zwaar zijn. Ook niet interessant, wiens schuld het is. Zogenaamde deskundigen blijven over het probleem praten in plaats van met de mensen, dat gaat allemaal niet helpen. Terwijl het probleem dat de helft van de mensen overgewicht heeft, heel ernstig is. Het is een groot probleem voor je gezondheid. Daar zou de focus moeten liggen. Uit een onderzoek naar de relatie overgewicht en Corona is gebleken dat van de 30.000 mensen oversterfte er maar liefst 25.000 overgewicht hadden. Je immuunsysteem werkt niet goed als je overgewicht heb en ook heb je een grotere kans om kanker te krijgen. Het aantal kankergevallen neemt toe, maar al te makkelijk wordt dat gegooid op de steeds ouder wordende bevolking. Ik denk dat het toenemend aantal mensen met overgewicht hier een grotere rol in speelt. Als je dan weet dat veel mensen niet gemotiveerd zijn om gezonder te gaan eten en liever geen advies willen over wat ze wel en niet zouden moeten eten. "Daar heeft niemand iets mee te maken". Jij hoeft mij niet te vertellen wat ik moet eten.

Het probleem is dat de supermarkten dat nou juist wel doen. Die bepalen voor groot gedeelte wat wij in ons mandje leggen. Zou het niet helpen als mensen verteld wordt dat de supermarkten door trucs bepalen wat jij eet. En dat jij de enige bent die daar iets aan kan doen. En dat de supermarkten helemaal niet blij worden als jij gezonde keuzes gaat maken.  

In plaats van leefstijlprogramma's of suiker belasting zou de overheid supermarkten kunnen verbieden om mensen te verleiden om zoveel mogelijk ongezonde producten te kopen. Als je goed kijkt naar de inrichting van de supermarkt zie je dat er veel winst te behalen is om mensen te verleiden vooral gezonde producten te kopen. Bijvoorbeeld bij de kassa liggen zakken met fruit in plaats van snoep.  

Ik zie echter meer in een cursus marketingtrucs op school. Welke vallen staan er allemaal voor ons op scherp. Je wil toch graag zelf de baas zijn over je koopgedrag. In plaats van mensen voor te lichten over gezonde voeding, kun je beter laten zien hoe je de baas kunt blijven over je eigen koopgedrag, In samenwerking met aanpassingen in de supermarkt levert dat misschien meer op dan adviezen. Mensen willen ten slotte graag zelf de baas zijn over wat ze eten.

Ik reken af bij de zelfscankassa. Ineens zie ik overal rekken met pepernoten. Ik wordt kwaad, daar trap ik niet in. Ik kom sowieso bijna nooit met een impulsaankoop thuis. Toch denk ik dat het minder goed werkt. Je hoeft niet te wachten bij de zelfscan, dus je komt minder in de verleiding.