De dijk

 Aangelegd als noodzakelijk middel om ons te beschermen tegen het hoge water, maar ervaren als een dierbaar persoon. Als je Randwijkers spreekt valt het me op dat er liefdevol bezitterig gesproken wordt over de dijk. We houden van onze dijk. Lopen of fietsen op de dijk biedt vergezichten, zonsopgangen en ondergangen. Alles is mooier bekeken vanaf de dijk. Deze winter is het nog indrukwekkender geworden. Eerst een dik pak sneeuw, waardoor de dijk voor een paar dagen is veranderd in een bijna autovrij wintersportgebied. De dijk biedt een eindeloos lange sneeuwhelling om vanaf te sleeën. Bovendien zorgde de dijk voor een enorm waterbassin, dat na strenge vorst veranderde in een gigantische ijsvlakte. Op de laatste koude dag wandel ik na het schaatsen naar Heteren. Op de heenweg zie ik in de verte een enorme rij auto's op de dijk, bijna van Randwijk naar Heteren. Een raadsel als je niet weet dat er ijs ligt achter de dijk. Als ik terugkom over de Nijburgstraat is het bijna donker, slechts 1 auto is achtergebleven op de dijk. Het zal toch niet....Ik loop verder en bedenk wat ik ga doen. Zal ik gaan kijken, misschien kunnen ze nog geen afstand doen van het ijs op deze laatste schaatsdag. Of moet ik ingrijpen en de politie bellen. Ik kijk nog een keer en zie de auto langzaam wegrijden.

Dit verhaal is een schrijfoefening. Ik volg een schrijfcursus in Randwijk onder de bezielende leiding van Yoeke Nagel. Erg leuk en leerzaam.