Wild?

 

Deze plek had ik uitgekozen om een tijdje te zitten en te proberen de plek te ervaren als een aboriginal. Dat was de opdracht. Deze plek ligt vanuit alle windrichtingen 2 km van de dichtsbij liggende wegen. Toch was het heel moeilijk voor mij om een diepere laag aan te boren. Er was teveel lawaai. Het lawaai van de twee km verderop liggende snelweg was oorverdovend. Tractoren voegden er nog wat herrie aan toe. Ik volg een online cursus over de zoektocht naar antwoorden op essentiële vragen: wie ben ik, wat doe ik hier en wat is de reden van het bestaan. Het is niet de bedoeling direct antwoorden te formuleren. De zoektocht is het belangrijkste. En deze reis voert langs diverse culturen. Het tweede college ging over de aboriginals. Wat opvalt bij veel culturen, zoals de aboriginals is de respectvolle omgang met de omgeving en alles wat leeft. 

Wij hebben veel te veel plaats ingenomen met onze vervuilende, lawaaierige manier van leven. En kunnen we nog terug? Alles gaat alleen maar over vooruitgang, meer, groter. Terwijl onze enige redding is minder, stiller, kleiner. We hebben ons boven de dieren en andere levende wezens geplaatst omdat wij dachten en denken dat wij belangrijker zijn. Hoeveel plaats mag je innemen als mens zonder dat je de natuur hindert. De natuur is prima en leuk, als wij er maar geen last van hebben. Milieufilosoof Martin Drenthen heeft het in het NRC over ongemakkelijke dieren. De wolf, de bever, het hert, de vos. Ze houden zich niet aan het onderscheid dat wij hebben bedacht. Ze lopen op de weg waardoor wij een ongeluk krijgen. Ze woelen onze zorgvuldig aangelegde tuintjes om en eten onze kippen en schaapjes op.We hebben moeite met wildheid. Wij hebben een plan en de rest van de levende wezens moeten daar in passen. 

We zullen echter ruimte moeten maken. Ruimte voor alle levende wezens en niet alleen de dieren die zich voegen naar ons model. In mijn tuin vind ik het ook weleens lastig. Vorig jaar hebben woelmuizen alle bieten en zoete aardappelen opgegeten en veel groenten aangevreten. Overal lagen molshopen, alle kolen zaten vol met rupsen en de rozen vol met luizen. Ondanks alle goed bedoelde adviezen heb ik niet ingegrepen. Dit jaar gaat het al veel beter. Ik heb geen luizen meer in de rozen, de kolen staan er prima bij en de bieten waren niet aangevreten. De zoete aardappelen heb ik in bakken gezet, maar dat werkt niet. De boer van de fantastische film "my little biggest farm"zegt het heel mooi. "We leven in comfortabele disharmonie met de natuur". Hij bedoelt daarmee dat er continue dieren zijn die je oogst bedreigen, maar dat je op zoek moet naar diervriendelijke oplossingen. En dat je ook bereid moet zijn een gedeelte van je oogst aan de dieren te laten. Zoals de native Americans iets offeren als ze planten oogsten in de natuur.