Ik was een marshmallow kind. De marsmallowtest is een zelfbeheersings experiment uit 1972. Een kind zit aan een tafel met een marsmallow voor zich. Hij of zij wordt alleen gelaten met de boodschap dat het snoepje direct opgegeten mag worden, maar als je het een kwartier laat liggen krijg je er nog een. De uitkomst van de test zou voorspellen of je later in je leven succesvol zou zijn. Ik kreeg vaak straf toen ik in de derde en vierde klas zat van de basisschool (nu groep 5/6). Achteraf snap ik pas hoe dat kwam. Ik had niets te doen op school. Dat zegt niet zozeer iets over mijn intelligentie, maar meer nog over de belabberde schoolkeuze van mijn ouders voor mij. Ik was maar een meisje. Wat doe je als je niets te doen hebt. Je zit te dromen en kladdert wat in de kantlijn van je schrift, straf. Je droomt weg en begint per ongeluk te neuriën, straf. Je kletst met je vriendin, straf. Je vergeet dat je op school zit en staat per ongeluk op, straf. Affijn er waren, in mijn herinnering, weinig dagen dat ik direct naar huis mocht na school. Meestal werd ik na een kwartier weggestuurd. Het maakte allemaal weinig indruk blijkbaar. Op een keer moest ik weer nablijven. Ik vermoed dat de juffrouw zelf weg moest, maar dat kon natuurlijk niet. Ze stelde mij de volgende drie keuzes voor, je mag direct gaan en dan krijg je niets, je kunt een kwartier nablijven dan krijg je een snoepje, als je een half uur nablijft mag je een poëzieplaatje uitzoeken. Yes ik blijf lekker een half uur zitten. Blij ging ik naar huis met mijn plaatje. Dit doet mij denken aan het marshmallow experiment. Het feit dat ik zeer goed ben in het uitstellen van directe behoefte bevrediging heeft in mijn geval niet geresulteerd in een succesvolle carriëre. Dat vind ik wel eens jammer, Op een ouderavond vroeg mijn moeder een keer hoe het kwam dat ik zo vaak moest nablijven. Het antwoord van juffrouw Ossen was; dat ze mij nergens mee kreeg. Dat was de bedoeling, je moest bang en nederig zijn en lijden. Dat is juffrouw Ossen niet gelukt.
Uiteindelijk ben ik toch getemd. Ik heb anorexia gekregen. Glennon Doyle, schrijfster van het geweldige boek Ongetemd leven verklaart haar anorexia als volgt: "ik moest een meisje zijn, niet te hard lachen, niet te hard schreeuwen en vooral niet te slim zijn. Ik moest in een format passen en dat lukte niet. Dus wou ik verdwijnen en kreeg ik anorexia". Ik zoek mijn hele leven al naar verklaringen waarom ik anorexia heb gekregen en ik denk ik door Ongetemd leven te lezen, weer een stukje van de puzzel heb gevonden. Helaas ben je als marshmallowkind heel goed in het uitstellen en zelfs negeren van je behoeftes, in niet eten dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten