patronen

De mensen die mij op de wereld hebben gezet, hebben mij niet thuis laten komen. Dat valt mijn ouders niet te verwijten, die hebben vast hun stinkende best gedaan, zoals de meeste ouders doen. Esther Perel, een inmiddels beroemde Belgische psycho-therapeute die in New York woont, wordt geïntervieuwd in het financieel dagblad. Esther bespreekt haar relatie therapieën in een pod-cast. Waar ze vooral op insteekt is het ontwarren van patronen. Wij reageren op anderen vaak volgens een patroon. Een patroon dat ontstaan is in je jeugd. Onze verwachtingen zijn vaak een compensatie van wat we te weinig of teveel hebben gekregen in onze jeugd. We reageren volgens oude patronen. Pas als dat patroon duidelijk wordt kun je er iets aan doen. Dat onderzoek naar patronen is hard werken en houdt nooit op. Want ik wil wel iets toevoegen aan Esthers analyse over de tekortkomingen van ouders. Eigenlijk weet je alleen zelf wat jij nodig hebt in het leven. Van welke handvatten word ik gelukkig. Voor mijn gevoel heb ik alle patronen uit mijn jeugd grotendeels afgebroken. Ik probeer zo min mogelijk nieuwe patronen op te bouwen. Als ik terug denk aan mijn jeugd is er weinig wat mijn ouders mij geleerd hebben of hadden kunnen leren waar ik nu nog iets aan heb. Om je kinderen iets te kunnen meegeven in het leven waar ze wat aan hebben, moet je durven twijfelen. Je moet jezelf ter discussie kunnen stellen en je kinderen gelijk kunnen geven. Dat is heel vermoeiend en levert veel hoofdbrekens op. Een voordeel is wel dat er niet te snel patronen ontstaan.