normaal

Begin oktober mag ik weer een kruidencursus geven in Ooij. Ik heb een min of meer bestaande cursus van drie bijeenkomsten, gebaseerd op de scriptie die ik geschreven heb op de Herboristenopleiding. Die gebruik ik nog steeds als basis, maar ik blijf leren en ervaren en daar neem ik mijn cursisten in mee. Een paar weken van tevoren speelt het regelmatig door mijn hoofd. Wat ga ik vertellen en wat gaan we doen. Wat we gaan doen is niet zo moeilijk. Zalfjes, kruidenolie, oxymel, smeerworteltinctuur, kruidenbitter, pesto, echinaceazalf, kruidentheeën is een selectie van de mogelijkheden. Wat ik ga vertellen, daar denk ik langer over na. Ik heb niets te vertellen denk ik in eerste instantie.
Na een vergadering met de strofeestcomissie in het dorp, bedenk ik hoe het komt, dat ik denk dat ik niets te vertellen heb. Het dagelijks gebruik van kruiden en wilde planten en de rest van mijn leefwijze is voor mij normaal geworden. En over gewoontes die normaal zijn, valt niets bijzonders te vertellen.
Tijdens de vergadering beland ik weer in de werkelijkheid. De werkelijkheid van mensen die van allerlei klachten hebben en dat wijten aan de leeftijd. We worden ook een dagje ouder niet waar. Ik zeg dan niets, waar moet ik beginnen. Deze lieve mensen vinden het heel gewoon om vieze witte broodjes te eten met diepvrieshamburgers met een glas cola erbij. Ik doe gewoon mee met het leuke feest en sla de broodjes hamburger beleefd af. Geen vlees eten wordt tegenwoordig niet meer zo vreemd gevonden. Ongevraagd advies hou ik zelf ook niet zo van.
Maar vreemd is het wel dat mensen gezondheidsklachten meestal buiten zichzelf zoeken en niet gaan kijken wat een verandering in leefstijl voor winst kan betekenen. Ik lees in het huis aan huiskrantje dat er in Heteren, dorp vlak bij waar ik woon, een groep mensen zich enorm heeft ingespannen om een defibrillator geplaatst te krijgen bij een nieuw aangelegd strandje. Daar ben ik niet op tegen, want er zullen zeker levens gered kunnen worden, maar als mensen zich meer lichamelijk zouden inspannen, hebben we minder vaak een defibrillator nodig denk ik dan. Ik denk het alleen, met zulke uitspraken maakt een mens zich niet populair.
Ik heb bij nader inzien best veel te vertellen. En gelukkig vragen de mensen die zich inschrijven voor mijn cursus daar ook om. Het is meer de vraag waar zal ik beginnen?

Op fietsvakantie naar Terschelling

vrijheid

Tijdens de schrijfweek komt de titel van het nieuwe boek van Rutger Bregman ter sprake: "De meeste mensen deugen". Ik ben het helemaal eens met deze uitspraak. Omdat in de groep niemand overtuigd is haal ik alles uit de kast. Ik breng allerlei argumenten naar voren, om te verdedigen dat de meeste mensen deugen. De mede schrijvers zijn niet overtuigd en de docent vindt de uitspraak te makkelijk. We stoppen met de discussie.
Daarna op de fiets naar huis, drie dagen de tijd om na te denken. Tijdens het fietsen bedenk ik dat ik sowieso wil geloven dat de meeste mensen deugen. Door ervan uit te gaan dat de meeste mensen deugen heb ik de vrijheid om te doen wat ik graag doe. Fietsen en wandelen in bossen op stille plekken. Alleen kamperen, in het donker alleen naar huis. Bovendien benader je de wereld en je medemens anders als je zonder achterdocht in het leven staat en krijg je zoveel terug.
Je raakt makkelijker in gesprek met onbekenden. Ik zit in de fietsbus over de afsluitdijk. Er zitten drie mensen in de bus met fiets. Ik maak een praatje met de buschauffeur. Ik vraag de chauffeur of hij heeft moeten loten om dit baantje te krijgen, gezellig met toeristen over de afsluitdijk, drie jaar lang maar liefst. Hij vertelt dat er een strenge selectieprocedure was. Met badmuts en duikbril op achter stuur en degene die het langste rechtuit kon rijden heeft gewonnen. Ze waren met dertien personen en twaalf vielen al snel af. Hilarische man, hij blijft onzin vertellen.
Tijdens het fietsen stop ik onderweg regelmatig om mensen te vertellen dat ze een mooie tuin hebben. Mensen vinden dat altijd leuk. Je zit op een terras alleen aan een tafel, alles is bezet. Leuk, dan komen er vreemde mensen bij me aan tafel zitten.
De meeste mensen deugen. Ik denk dat ik dat altijd al geweten heb. Ik ben opgevoed door een zeer achterdochtige moeder, die me altijd al waarschuwde dat ik veel te naïef was. Daar krijg je toch wat van mee. Ik heb de vrijheid genomen om mijn leven  op mijn manier te leven.

De schrijfweek

Elk jaar dwing ik mezelf om een paar weken weg te gaan, door al vroeg in het jaar iets vast te leggen. Dit jaar ga ik een schrijfweek doen op Terschelling Ik ga op de fiets en onderweg kamperen. Ik heb een tuin en daarom vind ik het moeilijk om voor langere tijd het erf af te gaan. Door iets vast te leggen kan ik er niet onderuit en scheur ik me los van mijn planten en ga op stap. De wereld weer eens met mijn eigen ogen bekijken. Ik hoop eigenlijk dat ik problemen tegenkom onderweg die ik zelf moet oplossen, dat is pas echt uit je comfortzone komen. Ik heb een lieve partner die zich leent om op te leunen en die heel goed is in problemen oplossen. Dat is vaak verleidelijk. gelukkig gaat hij wel graag en vaak op reis.
In dit geval dient de schrijfweek een tweeledig doel, want niet alleen moet ik me bewegen naar een andere locatie, ik wil ook graag een boek schrijven. Al sinds in september 2015 mijn grote wens werkelijkheid is geworden en ik de beschikking heb over een grote tuin, wil ik een boek schrijven. Ik wil schrijven over mijn worsteling met de aanleg van de tuin, welke keuzes ik gemaakt heb en waarom. Ik wil beschrijven welke planten ik gekozen heb en wat ik daarmee doe. Ik wil schrijven over mijn samenwerking met de natuur en welke onbedoelde onverwachte prachtige resultaten dat geeft. In het boek zal mijn grote bewondering beschreven worden voor wat mensen onkruiden noemen en hoe en waarom we die onkruiden moeten eten. En natuurlijk komt mijn grote passie voor geneeskrachtige theekruiden aan bod en wat deze kruiden voor effecten kunnen hebben in je lichaam.
Maar de belangrijkste motivatie om mee te doen aan de schrijfweek is dat ik woorden wil vinden voor mijn band met de tuin en met de natuur. Ik heb een relatie met de natuur en met de natuur in mijn tuin. Een relatie is ik en jij en ook vaak wij. De natuur en ik zijn ook vaak wij.
Dat ik bijzonder geëmotioneerd kan zijn door de natuur heb ik een paar weken geleden weer gemerkt. Ik wist dat al, maar ik huil niet elke keer als ik in het bos wandel. deze keer huilde ik wel bij de film "the biggest little farm".  Een exchtpaar vormt een uitgeput en mishandeld stuk grond om tot een eetbaar paradijs. Zo gauw het licht uit is beginnen mijn tranen te stromen en ze blijven stromen tot het licht weer aangaat. Ik probeer woorden te vinden voor mijn emotie. Ik ben geraakt door de hoop en door de enorme veerkracht van onze prachtige aarde. Dezelfde veerkracht zie ik op het stukje aarde waar ik even in samenwerking met de natuur de baas ben. Mijn stukje aarde was ook mishandeld, uitgeput en dor achtergelaten en begint na vier jaar op een paradijsje te lijken.
In het boek "Zaaien met toekomst"lees ik over shumei. De filosofie die ten grondslag ligt aan deze organisatie staat dicht bij wat ik voel. Shumei is een inmiddels internationale organisatie opgericht in Japan door Mokichi Okada. Shumei promoot een diepe fysieke en spirituele verbondenheid tussen mens en natuur en vraagt ons de integriteit van de natuur te respecteren. Dit betekent een landbouwmethode op basis van respect voor het leven en gebruik leren maken van de wijsheid van de natuur. Respectvol omgaan niet alleen met plant en dier maar ook met je medemens. Okada was ervan overtuigd dat dit uiteindelijk zou leiden tot wereldvrede. Met andere woorden een andere manier van boeren gaat onze wereld redden en zorgen voor het paradijs op aarde.

Ik wil heel graag geloven dat we een paradijs op aarde kunnen scheppen. Ik ben vast begonnen in Randwijk. Maar hoe ga ik dat in een boek verwoorden?

Ik geniet enorm van dit prachtige eiland. Het komt best dichtbij een paradijs op aarde. Er zijn weinig auto's, veel fietspaden, ruimte,  natuur, rust, stilte en allemaal vriendelijke mensen.