Pelgrims?

Met vriendin het Lingepad gelopen van Tiel naar Leerdam. Echt aan te raden, wat een mooi stukje Nederland. En wat zijn we weer leuke mensen tegengekomen. Hoewel we meestal maar twee of drie dagen onderweg zijn, voelt het wel als een pelgrimstocht. Pelgrim zijn is een levenshouding, je kunt zelfs pelgrim zijn zonder te wandelen. Maar meestal begint het daar wel mee. Je laat je dagelijks leven even los en stapt letterlijk in een andere wereld met een ander tempo en andere dingen die belangrijk zijn. Je leert ook vertrouwen. Vertrouwen dat je een bankje vindt als je graag even wil zitten. Vertrouwen dat je de juiste mensen tegenkomt die je de weg wijzen.
Voor een echte pelgrimage moet je alleen op pad. Thomas Hontelez beschrijft in zijn leuke boekje "Wandelen naar wijsheid", dat hij op pad ging om zijn liefdesverdriet te verwerken en om zijn comfortzone te vergroten. Hij schrijft dat hij in het begin voortdurend uit zijn comfortzone moest stappen om hulp te vragen. Maar op een gegeven moment wordt je comfortzone steeds groter en voel je je meer op je gemak.
Ik ga  niet op pad om iets te zoeken of iets kwijt te raken of te verwerken. Ik wil wel graag op pad omdat ik het leuk vind om met mijn vriendin te lopen en bij te praten. En ik ben benieuwd naar wat we weer gaan meemaken en welke mensen we tegenkomen.
Regelmatig stellen we elkaar de vraag: Zijn we eigenlijk wel pelgrims? Om daarna hard te gaan lachen. Deze vraag werd ons gesteld door iemand die de Walk of Wisdom liep rondom Nijmegen. Daarbij is het de bedoeling dat je duivenringetjes spaart bij diverse uitspanningen en aan een veter om je nek hangt. De duivenringetjes vergaten we meestal te vragen en de veter hadden we ook niet om onze nek. Maar gelukkig hangt pelgrim zijn niet af van het sparen van duivenringetjes. Maar veel meer van eenvoud en openheid tegenover de mensen die je ontmoet en genieten van je tocht. 

Resonantie

Toen ik nog in Mierlo woonde waren wij met het gezin vaak de hele zomervakantie weg. Als ik dan thuiskwam zat ik me de hele terugreis te verheugen op het weerzien met mijn tuin. Ondanks dat alles flink gegroeid was had ik vaak het idee dat de tuin, de planten me gemist hadden. Tegelijkertijd vond ik deze gedachte

een beetje vergezocht, maar als ik weer een paar dagen in de tuin bezig was geweest zag ik de planten opfleuren. Ik nam deze gedachte nooit helemaal serieus tot ik vorige week tuinbezoek kreeg van een wijze oudere vrouw. Er was contact. Ze begreep precies wat ik hier aan het doen ben en wat mijn stukje grond en mijn planten voor me betekenen. Heel bijzonder. Ik schaam me wel een beetje maar ik ga googlen. De mevrouw blijkt 16 jaar lang een heel landgoed beheert te hebben. In die tijd had ze veel contact met Hans Andeweg en met eco intention. Er zijn veel testen gedaan met de het behandelen van de natuur met resonantie. Resonantie zijn trillingen die elk levend wezen voorbrengt. Deze trillingen worden gebruikt om bijvoorbeeld natuurgebieden, maar ook zaden te behandelen, waardoor ze aantoonbaar beter kiemen. Ik leg mijn zaden altijd even in mijn handpalm en draai ze even rond. In je handpalm schijnt veel energie te zitten. Ik was en ben een "twijfelaar". Ik weet dat planten reageren op klassieke muziek, dus waarom niet op mijn aanwezigheid. Misschien ga ik wel teveel uit van mezelf. Ik geniet elke dag van mijn tuin en maak een ronde door de tuin om even alle planten te "begroeten". Om te kijken waar ik nog wat moet bijsturen of afknippen. Maar misschien genieten de planten wel net zoveel van mijn getut en bemoedigende woordjes bij mijn dagelijkse ronde.   

Droom

Ik kom aanfietsen en zie tot mijn ontzetting vier heksenpoppen hangen aan mijn schoorsteen. Aan alle vier de kanten van de schoorsteen een heks. Ik weet niet hoe, maar als de heksen van de schoorstseen afgehaald zijn, blijken ze alle vier een brief "vast te houden". Het zijn geen leuke brieven. Twee van de brieven zijn geschreven door volwassenen, twee door kinderen. In de brieven wordt mij min of meer duidelijk gemaakt dat het niet kan waar ik mee bezig ben en dat ik er mee moet stoppen. Wat ik precies verkeerd doe werd me niet duidelijk. Ik ben overstuur en bang.
Ik besluit een brief te plaatsen in de twee plaatselijk kranten die huis aan huis bezorgd worden, waarin ik de briefschrijvers uitnodig om te komen praten om te kijken of we er samen uit kunnen komen.
Ik word wakker.
Ik weet direct waarom ik dit gedroomd heb. Ik ben al een hele tijd aan het worstelen met hoe om te gaan met niet aardige autoritaire mensen. Dat vind ik moeilijk. Mijn eerste overlevingsmechanisme is weglopen en nooit meer terugkomen. Dat heb ik al vaak in mijn leven gedaan. Het lost niets op. Het probleem blijft terugkomen. Ik moet leren me niet van de wijs te laten brengen en mezelf te blijven. Niet in mijn andere overlevingsmechanisme schieten door me heel erg uit te sloven om toch maar aardig gevonden te worden. Als derde oplossing heb ik norsig zwijgen. Er zijn er vast meer, maar ik geloof dat dit de belangsrijkste zijn.
Na maanden nadenken, praten met mijn wijze partner en lezen over het onderwerp ben ik er dus uit. De oplossing is: laat je niet van de wijs brengen, blijf aardig en kijk of je er samen uit kunt komen. Schiet niet in de verdediging, want je doet niets verkeerd.
Ik heb vaker van zulke dromen. Na een lange tijd nadenken over en worstelen met iets in mijn leven, droom ik erover en lijkt de oplossing ineens

heel eenvoudig. Nu ben ik benieuwd of het ook werkt in de praktijk.

shumei

Shumei is opgericht door de Japanse ecoloog/landbouwkundige Mokichi Okada. Shumei promoot een diepe fysieke en spirituele verbondenheid tussen mens en natuur en vraagt ons om de integriteit van de natuur te respecteren. Dit betekent een landbouwmethode op basis van diep respect voor het leven en gebruik leren maken van de wijsheid van de natuur. Respectvol omgaan niet allen met plant en dier maar ook met medemens. Okada was er van overtuigd dat dit uiteindelijk zou leiden tot wereldvrede. Met andere woorden een andere manier van boeren gaat onze wereld redden en uiteindelijk zorgen voor het paradijs op aarde. Dit houdt o.a. in een natuurlijke landbouw zonder gebruik van fossiele brandstoffen, zelf zaden veramelen, in harmonie met de natuur. Dit gaat verder dan biologische landbouw. Biologisch boeren wil niet zeggen dat het goed is voor de natuur. Boeren met oog voor de natuur daar is meer voor nodig dan alleen pesticiden weglaten.
Als je het boek "Zaaien met toekomst" van Charles en Perrine Herve-Gruyer leest raak je zeker overtuigd van de noodzaak onze voedselvoorziening totaal te herzien. Het leuke van het boek is dat ook uitgelegd wordt dat er zeker alternatieven zijn. Dus niet alleen dat het anders moet, maar ook dat het anders kan. Wat mij raakt en voor mij de basis is van mijn manier van leven, is pespect voor alles wat leeft.
Als er mensen in mijn tuin komen kijken merk ik vaak dat veel mensen dat moeilijk vinden. Je hebt wel veel mollen, daar kun je het volgende tegen ondernemen. Ja, maar dat wil ik helemaal niet. Sterker ik hoop dat ze in mijn tuin blijven, dan komen ze niet in een klem. Ik vertrouw op een natuurlijke oplossing voor de "plagen" die ik heb. En ik hoop op een beter evenwicht over een aantal jaren. Ik wil heel graag geloven dat we een paradijs op aarde kunnen scheppen. Ik begin vast in Randwijk.

sociale controle

"Ik mis de sociale controle": hoor ik op de radio. Het gaat over de tegenstelling stad-platteland. De geïntervieuwde is blij weer in Zeeland te zijn omdat ze in Amsterdam de sociale controle mist. Een verassende opmerking omdat voor veel mensen sociale controle niet iets is dat ze missen. Eerder proberen mensen de sociale controle te onvluchten door te vertrekken uit het dorp waar ze opgroeien. Ik was ook erg blij dat ik eindelijk in de stad kon gaan wonen om te studeren.
Maar de opmerking van de geïntervieuwde bleef hangen. Sociale controle kan ook positief zijn. En dat er mensen zijn die je in de gaten houden kan ook goed bedoeld zijn. Het nadeel van opgroeien en blijven in een klein dorp kan zijn als je uiteindelijk niet helemaal gelukkig bent, met wie je geworden bent. Mensen hebben een beeld van hoe je bent en vinden het moeilijk te accepteren dat je veranderd.
De afgelopen twee weken hebben we veel vrienden op de fiets gehad en met sommige mensen zit je aan tafel nog uren te praten. Een van onze gasten vertelt over het opgroeien en blijven in een dorp. Ze woont in het huis waar ze geboren is. Een opleiding in een min of meer alternatieve richting maakt als het ware iets in haar wakker. Ze wil meer en is aan het onderzoeken hoe ze verder wil met haar leven. Dan is een uitgebreide sociale omgeving vaak een handicap. Buren, vrienden, zussen niemand wil dat jij veranderd.
Ik heb het wat dat betreft makkelijker gehad. Ik heb een belangrijke ontwikkeling doorgemaakt van mijn 42 ste tot nu. Het gaat door hoop ik. Maar de tijd dat ik het meest worstelde met wie ik was vond plaats toen ik in Mierlo woonde. In Mierlo had ik niet zoveel contacten, behalve een paar ruimdenkende vriendinnen, die zelf bijzonder gelukkig waren met hun leven. Mensen die gelukkig zijn met hun leven gunnen jou dat ook en zijn nooit jaloers. Ze zijn blij voor jou dat je vindt waar jij gelukkig van wordt.

Het voordeel van niet zo ingebed zijn in een dorp is, dat je meer je eigen gang kunt gaan en niemand maakt zich er druk om.
Hier in Randwijk (1400 inwoners) denken mensen dat ik altijd zo geweest ben.