Sinds een aantal weken heb ik eenmaal per week paardrijles. Ik heb 10 jaar geleden een keer paardrijles gehad. Dat was een min of meer traumatische ervaring. De juffrouw was erg streng en onaardig. Dus na 1 les angstig en in paniek, bijna van het paard vallend, dacht ik : nooit meer op een paard.
Maar ik wil altijd graag een slechte ervaring inruilen voor een goede.
Daar ben ik nu mee bezig. Deze juffrouw is ontzettend aardig en begripvol.
Vandaag heb ik echt gemerkt hoe subtiel paarden reageren op lichaamssignalen.
Odin wou niet in draf gaan. Ik ben er nog een beetje bang voor, ondanks dat ik benen gaf en hem aanspoorde te gaan lopen, deed hij het niet. Toen moest ik wel toegeven dat ik het langzame lopen eigenlijk wel best vond.
Toen ik zelf overtuigd was dat ik toch echt wel wil leren om licht te rijden (dus in draf) ging Odin in draf. In een bocht lag een grote plas, ik dacht o jee als hij nou maar niet struikelt. Zonder (bewust) signalen te geven ging hij weer langzaam lopen.
Dat was wel confronterend. Het is niet dat het paard gedachten kan lezen, maar het paard pikt wel signalen van je lichaam op. Zelfs signalen waar je, jezelf niet van bewust bent.
Mijn vriendin (we rijden samen) kijkt nu alweer uit naar volgende week. Dat heb ik nog niet. Ik moet nog steeds iets overwinnen. Ik ga in ieder geval door tot ik mijn angsten overwonnen heb.
Ja dit is een ezel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten