Het sluimerende tuinvirus brak in volle sterkte uit. Ik ben hovenier geworden. Ik heb genoten van de opleiding, van de mensen in de klas. Het is bijna niet uit te leggen wat er met je gebeurt als je het gevoel hebt dat je wordt wie je bent. Het is iets emotioneels. Ik ga ook huilen als ik mensen zie met een passie voor de natuur en voor hun lapje grond.
Een aantal jaren hard gewerkt. Tuinen ontworpen, aangelegd, onderhouden. In 2009 begon ik steeds meer last te krijgen van de spieren in mijn bovenrug. Er zat een voortdurende spanning. Tegelijkertijd merkte ik ook dat veel werk wat ik bij klanten moest doen me steeds meer begon tegen te staan. Veel mensen willen een geordende tuin, wat niet erg goed is voor de natuuurlijk is.
Eind 2009 heb ik mijn werk gestopt. Aan de ene kant jammer, aan de andere kant ook weer blij met een nieuw kruispunt en weer een nieuwe weg die ik mag gaan ontdekken. Ik ben me gaan verdiepen in eetbare wilde planten en kruiden. Ik ben kruiden gaan kweken en drogen met name voor mijn eigen kruidenthee. Ook ben ik aan het experimenteren met zalf van goudsbloemen, lavendel enz. Deze weg is gelukkig eindeloos, er valt zoveel te weten en ontdekken over kruiden.
In september 2010 ben ik begonnen met de herboristenopleiding, vooral om mijn kennis over de geneeskrachtige werking van kruiden te professionaliseren.
Op termijn wil ik graag een grote kruidentuin, een kruiden- en eetbare plantenkwekerij. Op dit moment moet ik het nog doen met een achtertuin van 16 bij 16, een zij- en voortuin.
In het voorjaar zaai ik ongeveer 20 verschillende kruiden. Welke? Volgende keer meer.