ingezonden brief

Toen ik nog in een woongroep in Nijmegen woonde was het in ons huis een sport om een ingezonden brief in de krant geplaatst te krijgen. Ik meen me te herinneren dat het wel een keer is gelukt. Ik was in die tijd erg druk met mijn restaurant, dus ik bemoeide me er niet zoveel mee. Bovendien had ik nog niet ontdekt dat ik schrijven kan gebruiken om mijn ideeën en gedachten te delen met de buitenwereld. 

Jaren later ben ik meer gaan schrijven. Ik ben begonnen met een blog omdat er zoveel in mij hoofd zat wat ik wilde onthouden voor later en misschien hadden anderen er ook wel iets aan. Ik volgde een schrijfweek, ik heb een scriptie geschreven en ik ontdekte de ingezonden brieven naar de krant. Daar heb ik een tijdje een sport van gemaakt. Mijn brieven zijn in het financiële dagblad (1x)  en in het NRC (3x) geplaatst.

Maar na diverse afwijzingen in de laatste jaren, doe ik geen moeite meer. Het kost best veel tijd om een goede brief te schrijven. Het is bijzonder teleurstellend als de brief weer niet geplaatst wordt. Afgelopen vrijdag was ik bijna zover dat ik weer een poging deed, bijna. Ik was heel kwaad over zoveel dommigheid van Martine Kamsma, de wetenschapsjournalist van het NRC. Ze schreef een artikel over de Weight Watchers. Vanwege de nieuwe afslankmedicijnen gaat het slecht met de Weight Watchers. In een uiteenzetting over diverse vormen van diëten noemt ze Chris Verburgh een dieetgoeroe te vergelijken met Atkins of Montignac.  

Chris Verburgh een dieetgoeroe? Ik word echt heel kwaad. Chris Verburgh heeft mijn leven veranderd. Ik denk nu 15 jaar geleden kreeg ik de zandloper, het boek van Chris Verburgh met Sinterklaas. Ik heb het boek met grote interesse gelezen en wist meteen dat het waar was wat hij schrijft. We eten veel te veel suikers en koolhydraten en zijn onterecht bang gemaakt voor vet. Sinds ik zijn adviezen opvolg hoef ik nooit meer bang te zijn dat mijn zomerkleren een jaar later niet meer passen. Ik voel me fitter en gezonder en heb nooit meer hongerklop. 

Naar aanleiding van de diskwalificatie van Chris door Martine, ga ik googelen. Chris Verburgh is een wetenschapper die helemaal niets met diëten heeft, dat zegt hij in een interessante podcast met Richard de Leth. Hij is arts en onderzoeker en schrijft vooral over kosmologie, evolutie, neurowetenschappen en veroudering. Hij doet vooral onderzoek naar veroudering. Hij stelde een nieuw vakgebied voor. de nutrigerontologie dat de rol van voeding in het verouderingsproces zou moeten bestuderen. Hij was toen pas 29 jaar. Het artikel over dit nieuwe vakgebied werd gepubliceerd in het internationale tijdschrift over veroudering namelijk "Aging Cell".

Al op 17 jarige leeftijd publiceerde hij zijn eerste boek. Al vanaf de publicatie van de Zandloper, een paar jaar later, proberen zogenaamde deskundigen Chris te vernederen en belachelijk te maken. Als een kwakzalver weg te zetten. Chris Verburgh heeft een belangrijke boodschap: veel chronische ziektes; diabetes 2, hart- en vaatziektes, zijn omkeerbaar en operaties kunnen overbodig worden door voeding. Alleen de huidige voedingsadviezen van de overheid gaan niet ver genoeg. Als je echt ziektes wil voorkomen en/of omkeren zul je drastisch moeten minderen met koolhydraten en veel meer groenten en fruit eten.

Nee Martine, Chris Verburgh is geen dieetgoeroe, maar een wetenschapper die met zijn publicaties over wat mensen gezond maakt ver voor de troepen uitloopt. Dat had ik allemaal wel in een brief in de krant willen schrijven.  

lichaam

Heb je een lichaam of ben je een lichaam? Dit was de ingewikkelde opdracht van de schrijfavond. Sinds een half jaar zit ik in Wageningen bij een schrijfclub onder de bezielende leiding van Sonja. Ik heb gekozen voor biografische schrijven omdat ik het leuk vind om te schrijven naar aanleiding van gebeurtenissen in mijn leven. 

Op de schrijfavond worstelde ik met de opdracht. Ik had graag willen schrijven dat ik volledig opga in mijn lichaam. Pas de volgende avond durf ik het toe te geven aan mezelf. Ik heb voornamelijk een lichaam. Een lichaam dat ik beschouw als een kostbaar instrument. Zeer zorgvuldig schaaf ik wat aan de klankkast en draai ik voorzichtig aan de snaren. Ik verdiep me in wat mijn lichaam nodig heeft en waarom. Doordat ik een lichaam heb kan ik een lichaam zijn. Ik doe er veel voor om een lichaam te zijn. Ik let op mijn voeding, zorg dat ik voldoende water en thee drink, slik supplementen en zorg voor veel beweging. Daardoor kan ik de hele dag in de tuin werken en een lichaam zijn. Een lichaam dat me zonder aarzelingen gehoorzaamt. Een lichaam waar ik niet over hoef na te denken. 

Maandag fiets ik naar Arnhem, ruim een uur fietsen om de trein te nemen naar Zwolle. Ik ga wandelen met een buitengewoon fitte vriendin van 75. Onder het lopen bespreken we de meest uiteenlopende onderwerpen. Vaak gaat het over gezondheidsissues. Wat je allemaal moet doen en laten om op deze leeftijd gezond en fit te zijn en blijven. Wat we ook heel veel doen is lachen. We besluiten van Zwolle naar Hattem te lopen en terug. In Hattem eten we een kop soep op een terras midden in het stadje. Als ik terug kom van de WC staat vriendin M met een aantrekkelijke man van onze leeftijd ( die zijn schaars) te praten die een broodje zit te eten. Omdat M in Hattem woont, neem ik aan dat ze deze meneer kent. M vertrekt naar binnen om af te rekenen en ik neem het gesprek over. Op een gegeven moment vraag ik of hij een bekende is van M.  Hij kijkt me verontwaardigd aan en zegt: "helemaal niet, geen idee wie deze brutale vrouw is". M komt er net aanlopen en keihard lachend lopen we door. We zoeken een voetpontje met zelfbediening en lopen verkeerd. Daardoor zijn we langer onderweg dan gepland. Als we bijna weer op de plek zijn waar we begonnen, komt er een bekende man aanlopen. We roepen allebei enthousiast: "He ben jij niet de man van het terras". Al voor we elkaar passeren begint de man te roepen: "dat was mijn tweelingbroer, ik ken jullie niet". We komen niet meer bij van het lachen. 

In Arnhem aangekomen haal ik mijn fiets uit de stalling en geniet van mijn fietstocht naar huis. Als ik thuiskom zie ik een berichtje van vriendin M, we hebben 16 km gelopen. Wat een heerlijke dag. En wat fijn dat mijn lichaam de hele dag zonder mopperen met mijn meeloopt en fietst.