verhalen

Ik worstel met het onthouden van de tekst die bij de powerpoint presentatie hoort. Donderdag 27 februari ga ik voor Randwijk zoemmt in het dorpshuis De Haar in Randwijk een lezing geven over een streekeigen tuin. Er hebben zich al 30 mensen aangemeld en ik hoor van diverse mensen dat meer mensen hebben aangegeven te willen komen. Volle bak dus, zeker omdat we ook nog samen een pot met streekeigen planten gaan zaaien. 

Ik heb het verhaal op papier gezet en de foto's erbij gezocht. Nu een paar keer oefenen. Als ik de foto zie moet het verhaal vanzelf komen. Ik wil lekker vertellen en niet de hele tijd op het papier kijken. Het lukt niet goed. Ik kan niet onthouden wat bij de foto hoort. Er klopt iets niet, maar wat. 

Dan kom ik in mijn aantekeningen een uitspraak tegen van schrijfster Elif Shafak: "cijfers en statistieken beklijven niet, verhalen blijven bij. We vergeten herinneringen niet die we associëren met emoties". Ook Christiaan Weijts benadrukt in het NRC van 8 februari 2025 dat we eerst heel lang verhalen vertellers waren voor het gelezen woord er was.

Ik wil ook het liefst mijn boodschap verpakken in verhalen maar ben altijd bang dat mensen er niet op zitten te wachten. Dat ze gaan denken, ja zeg daar komen we niet voor. Ik besluit dat het mijn lezing is en dat ik het op mijn manier mag aanpakken.

Ik pas de tekst van de lezing aan en ga wel dezelfde boodschap vertellen maar verpakt in verhalen. Direct merk ik het verschil. Het gaat ineens vanzelf. 

Het blijft spannend een presentatie voor "eigen" publiek. 

Slopers?

 Ik visualiseer mijn nieuwe buren. Mijn nieuwe buren zijn mensen met hart voor groen. Ze genieten enorm van hun net gekochte bos. Ze gaan wel wat bomen verwijderen, maar kiezen met veel zorg welke bomen weg moeten. Ze laten het achterste stuk van het terrein, waar veel fazanten en hazen een schuilplaats vinden, ongemoeid. 

Het terrein van mijn buren is maar liefst 1 hectare groot. Ik heb me laten vertellen door de buurvrouw, die nu weg is, dat de tuin ooit is aangelegd door een tuinontwerper. Daarna hebben ze alles zoveel mogelijk met rust gelaten. Het resultaat is een prachtig bos met een enorme diversiteit aan bomen. Een bos waar ik erg blij mee ben. Toen ik, nu bijna 10 jaar geleden. begon in mijn tuin, stonden er in de voor en zij tuin een paar oude taxussen, verder waren er geen bomen. Het bos van de buren beschouw ik als iets dat er bij hoort. Er staat geen afscheiding tussen de twee tuinen en we weten niet precies waar onze tuin ophoudt en de tuin van de buren begint. Zolang je allebei je stuk grond ten dienste stelt van en rekening houdt met de natuur, maakt het ook niet veel uit van wie de grond is. 

Er komt een hoveniersbedrijf om de tuin wat "netter" te maken. Dagenlang zijn ze bezig. Ze verwijderen laaghangende takken en dode bomen. Tenslotte klepelen ze het hele terrein. Dat gaat met een soort bulldozer die alles verwijdert wat voor de wielen komt. Een van de hoveniers heeft blijkbaar wel interesse in het huis. Er zijn wel hoveniers die werken met aandacht voor de natuur, maar die zijn nog zeer schaars. Als de aardige hovenier het huis koopt, hou ik mijn hart vast, want de meeste hoveniers zijn slopers. 

Waar gaat het mis met de hoveniers. Ik herinner mij de hoveniers in mijn klas, 20 jaar geleden, allemaal  plantjes mensen. Geïnteresseerd in groen, lekker kletsen over plantjes. Tuinen aanleggen met veel planten. Gaan de hoveniers mee in wat de klanten willen? Of adviseren de hoveniers de klanten? Zouden mensen die ergens verstand van hebben, de zogenaamde professionals, niet de verantwoordelijkheid moeten nemen om de klanten te informeren in plaats van klakkeloos te doen wat mensen willen. Zou de hovenier niet net als bijvoorbeeld de huisarts mensen moeten informeren over hun verantwoordelijk. In geval van de huisarts over verantwoordelijkheid voor hun gezondheid en de hovenier over onze bijdrage aan de biodiversiteit met onze eigen tuin. 

Waarschijnlijk uit angst om te betuttelen, gebeurt dat te weinig denk ik. Ik lees op Nature Today over een hovenier in Kampen. Hij vertelt over een "verwaarloosde" tuin. Zo min mogelijk de bodem verstoren is zijn motto. Zoveel mogelijk hergebruiken, kale grond bedekken en inheemse planten toevoegen. De provincie Overijssel biedt een gratis workshop aan voor hoveniers en tuinontwerpers over natuurlijk tuinieren. Mooi initiatief.

Ik heb stress over de toekomst. Het enige dat ik doen is visualiseren en vertrouwen dat het goed komt. Als je niet van groen houdt koop je geen huis met een hectare grond? Toch?