Mijn moeder voelt haar levenseinde naderen. Net zoals over haar leven is ze ook de baas over haar dood. Ze is gestopt met eten en drinkt weinig. Na het breken van haar heup is haar strijdlust verdwenen. Ze heeft veel pijn en verlangt naar het einde. Ze is ervan overtuigd dat ze haar grote liefde, mijn vader, weer zal zien na 24 jaar. Er is ook onzekerheid. Hoe is het in de hemel? Ze wil graag spreken met een vrouwelijke dominee met wie ze zich verbonden voelde. Ik neem contact op en krijg te horen dat ze op vakantie is. 'Dan wacht ik wel met doodgaan tot ze terug is' zegt mijn moeder koppig. Ik weet haar te overtuigen dat ze vast ook wel met de huidige dominee kan praten.
Ik bel de dominee van de protestante gemeente Elst. Het staat hem niet erg aan dat hij tweede keus is, maar hij wil toch wel komen. De dag na het bezoek vraag ik mijn moeder hoe het was. Ze kijkt verongelijkt. 'Die dominees tegenwoordig die weten ook niks meer' zegt ze. Ik vraag wat ze bedoelt. 'Ik vroeg hoe het in de hemel is. Daar kon hij geen antwoord op geven. Hij wist het niet'.
Even later. 'Ik ga zelf wel kijken!' Hoofdschuddend gaat ze weer liggen en valt in slaap.
Het is alweer bijna 2 maanden geleden dat mijn moeder is overleden. Tot nu toe geen bericht van boven.
