"Wat wil je uitdrukken": vraagt de vioollerares aan de jonge violiste Noa Wildschut. Noa vertelt dat ze van diverse vioolleraressen andere vaardigheden heeft geleerd. Vaardigheden die ze meeneemt, de rest van haar leven. Het interview in de krant blijft me bij. Tijdens het hardlopen komt het terug. Van wie heb ik levenslessen geleerd? Niet van iemand van het onderwijzend personeel tijdens mijn schoolcarrière. Ik kan me geen enkel inspirerend figuur herinneren. En ik heb van niemand het idee gekregen dat ze het beste met mij voorhadden. Mijn ouders zullen vast het beste met mij voorgehad hebben, maar zij verstonden daar iets anders onder dan ik.
De eerste wijze lessen kreeg ik niet zozeer van iemand maar meer door wat ik meemaakte. Ik was 27 en totaal de weg kwijt. De man, zonder wie ik mij een leven niet kon voorstellen, had voor iemand anders gekozen. Voor een vrouw die hem wat meer stabiliteit en zekerheden bood. Ik leefde op de automatische piloot, was erg ongelukkig en besloot in mijn eentje op fietsvakantie te gaan. Noorwegen leek me een veilige bestemming. In het Zuiden waren de mannen nogal opdringerig. Daar durfde ik als vrouw alleen niet naar toe. Met fiets en bepakking op de boot van Amsterdam naar Bergen. Aankomst in Bergen met zonsopkomst. Ik herinner me de ongelofelijke schoonheid van het landschap. De vele eilandjes en rotsen waar het schip tussen moest laveren en de zacht oranje lucht. Opgelucht fiets ik van de boot af. Het gaat beginnen. Wat er ging beginnen had ik niet over nagedacht. Na een hele dag fietsen door prachtige natuur, had ik niemand gezien en ook geen camping. Dat werd mijn eerste overnachting in het wild langs de kant van de weg. Geen oog dicht gedaan van angst, maar het went. De lessen die ik leerde waren dat je altijd weer mensen ontmoet. Ik was wel eens wanhopig als ik al dagen niemand had gezien, maar ineens waren daar 2 vriendinnen waar ik samen mee kampeerde. Later kwam ik 2 medicijnen studenten tegen, waar ik een paar dagen mee opgetrokken ben. Op een gegeven moment stond ik op een camping naast Gerard, de renovatietimmerman. Met Gerard besprak ik de problemen die hij met zijn vriendin had. En Gerard vertelde me alles over de renovatie van een kerk in Utrecht. We konden helaas niet samen fietsen, want Gerard was op de brommer. In Nijmegen kwam ik alleen in aanraking met studenten. We zijn nog een hele tijd contact blijven houden. Alle mensen die ik tegenkwam hadden dezelfde boot terug naar Nederland. Pas toen ik 30 jaar later Wild van Cheryl Strayed las besefte ik dat het heel dapper was om zo een reis te ondernemen. Net als de hoofdpersoon in het boek begon ik de reis uit wanhoop. Ik was er ook totaal niet trots op. Ik schaamde me dat ik alleen ging. Maar net als in het boek heeft de reis mijn kijk op het leven veranderd. Ik wist dat ik het alleen kon. Sterker nog, ik heb ervaren dat ik in mijn eentje ook gelukkig kan zijn.
De tweede keer dat ik alleen op reis ging, verkeerde ik in een andere crises. De kinderen waren uitgevlogen en ik wist dat ik weer meer Paula moest zijn en minder moeder. Maar ik was Paula kwijt. Ik moest weer op zoek maar mijn wilde haren, op zoek naar waar ik gelukkig van wordt. In een andere omgeving op zoek naar wat ik wil uitdrukken. Ik heb er vaker over geschreven. Ik ben naar een eco-camping vertrokken in de Spanje. Daar ontmoette ik Elin, een vrouw die mijn vioollerares is. Elin verstond de kunst het leven naar haar hand te zetten. De omstandigheden te scheppen zoals zij het wilde hebben. Ook heb ik daar geleerd welke mensen ik op afstand moet houden. Mensen die energie kosten, waar ik heel moe van wordt.
