Tweedeling

De term tweedeling valt vaak in het kader van de gezondheidszorg.
Met deze term wordt doorgaans de eventuele financiële tweedeling in de gezondheidszorg bedoeld.
De tweedeling tussen hoe mensen tegen gezondheid aankijken en wat ze zelf denken te kunnen veranderen is een veel groter probleem met zeer ernstige gevolgen.
Jan Latten, een demograaf, stelt in een artikel in de krant dat het aantal goed opgeleide en niet onbemiddelde 70 plussers in de steden enorm zal toenemen in de komende jaren.  Niet alleen doordat de goed opgeleide, niet onbemiddelde mens minder vaak de stad zal verlaten om buiten te gaan wonen maar ook omdat ze ouder worden dan de mensen die wat minder hoog op de sociale ladder staan.
Dat blijft bij mij hangen, daar blijf ik over nadenken. Alsof je een hele groep mensen afschrijft. Hoe komt dit?
Toen ik ongeveer 35 jaar geleden afstudeerde als diëtist, was er geen werk. Met een aantal collega's, ook met idealen, zijn we de wijk ingegaan. We gingen voedingsvoorlichting geven in wijk- en buurtcentra in de "lagere sociale klasse"wijken. Om laagdrempelig te zijn, waren de cursussen en bijeenkomsten gratis. Vaak kwam er niemand, soms een handjevol naar onze bijeenkomsten.
Kortom dat liep erg moeizaam.
De vegetarische kookcursus in de "betere" wijken was echter een groot succes.
Dat was ook erg leuk om te geven. Een enthousiast en leergierig publiek die echt iets willen veranderen aan hun voeding.
Deze situatie is in 35 jaar niet veranderd.
Als Rutger van Castricum in het programma "Camping Powned" aan mensen met ernstige gezondheidsklachten, voornamelijk veroorzaakt door overgewicht, vraagt wat ze zelf doen aan hun gezondheid is het antwoord: "We slikken pillen en lopen bij de dokters".
Ik ben eigenlijk heel boos. Niet op die mensen, die hebben niet anders geleerd, nooit een ander voorbeeld gehad, maar op onze zogenaamde gezondheidszorg!
Laten we wat we nu gezondheidszorg noemen, veranderen in ziekenzorg. Want onder zorg voor de gezondheid versta ik iets anders.
Zorgverleners maken zich ervan af door te zeggen: gewoon een beetje gezond eten dan komt het wel goed. Dat is het probleem. Ingesleten gedrag is heel moeilijk te veranderen. Als je al weet wat gezond eten is.
Het moet toch mogelijk zijn om in deze wijken groepen op te zetten en voorlichting te geven.
Op een andere manier dan wij deden, 35 jaar geleden. De huisarts zou een stimulerende en een beetje dwingende rol kunnen spelen. Het accent zou moeten liggen op doen. Samen boodschappen doen, samen koken. Samen kijken wat je kunt veranderen.

De zorgverzekering zou het kunnen sponseren. Uiteindelijk levert het waarschijnlijk geld op.
Dat is echter niet het belangrijkste. Deze tweedeling is op te lossen, denk ik.
We zouden het in ieder geval moeten proberen.